Τετάρτη 29 Ιουλίου 2015

Δεκέμβριος 2014, τεύχος 5ο


Δεκέμβριος  2014, τεύχος 5ο

 

Εν αρχή 

 

Αγαπητοί μας ενορίτες,

    

Σε λίγες μέρες θα γιορτάσουμε Χριστούγεννα. Τι γιορτάζουμε τα Χριστούγεννα; Γιατί γιορτάζουμε Χριστούγεννα; Ακούει κανείς από ανθρώπους που δηλώνουν άθεοι, αδιάφοροι πνευματικά, και ό,τι άλλο, την ευχή «καλά Χριστούγεννα»! Αλήθεια για ποιού την γέννα εύχονται; Για ποιού την γέννα στολίζουν δέντρο;

 Ίσως βιαστούμε να τους αφορίσουμε, και να τους κατακρίνουμε, όμως αν θελήσουμε να εξετάσουμε λίγο βαθύτερα  τα πράγματα, θα δούμε ότι η Ενανθρώπιση του Χριστού μιλά  στην καρδιά τού κάθε ανθρώπου         -έστω και ασυνείδητα- γιατί η Ενανθρώπιση του Χριστού έγινε για όλους τους ανθρώπους[1]! Για όλη την ανθρωπότητα.                                                               Αλλά ας δούμε, γιατί έγινε η Ενανθρώπιση; γιατί γεννήθηκε ο Χριστός; Μετά την αμαρτία των πρωτοπλάστων, η ανθρώπινη φύση αρρώστησε, ο άνθρωπος μετά την πτώση έγινε σαν ένα σπασμένο αγγείο. Ποιος  μπορεί σε ένα σπασμένο αγγείο να βάλει κρασί ή νερό; Έτσι και ο άνθρωπος δεν μπορούσε πλέον να φθάσει στον σκοπό του και να ενωθεί με τον Θεό. Έπρεπε λοιπόν κάποιος να θεραπεύσει την ανθρώπινη φύση. Να αναπλάσει το σπασμένο αγγείο! Ποιος θα το έκανε αυτό; Κάποιος άνθρωπος; Μα όλοι οι άνθρωποι είχαν την ίδια αρρώστια. Ακόμα και οι δίκαιοι και οι προφήτες τις Παλαιάς Διαθήκης, δεν μπορούσαν να κρατήσουν για πολύ  την χάρη του Θεού γιατί πήγαιναν στον Άδη, στον τόπο του θανάτου[2]. Γι’ αυτό και ολόκληρη η Παλαιά Διαθήκη, είναι μία προσδοκία του Μεσσία, του Σωτήρα.                                       Τι έπρεπε λοιπόν να γίνει; «Το φάρμακο της αρρώστιας μας έπρεπε να είναι και Θεός»! αρκούσε όμως μονάχα αυτό; Όχι! «Έπρεπε να γίνει και άνθρωπος»[3]. Αν αγαπητοί μου «ήταν μόνο Θεός, δεν θα μπορούσε να ενωθεί μαζί μας… αν ήταν μόνο άνθρωπος, δεν θα είχε αυτή την δύναμη. Τώρα όμως είναι και τα δύο. Ως άνθρωπος ενώνεται με τους ανθρώπους. Ως Θεός έχει την δύναμη να ανυψώσει την ανθρώπινη φύση»[4] Αλλά μονάχα αυτό; «Με την Σάρκωση δεν επανέρχεται μόνο η ανθρώπινη φύση στην κοινωνία με τον Θεό, που κάποτε έχασε. Η Σάρκωση είναι το νέο και ποιο προχωρημένο βήμα»[5] η ένωση της ανθρώπινης φύσης με τον ίδιο τον Θεό σε μία παντοτινή κοινωνία. Αυτό είναι τα Χριστούγεννα!         Αυτή η δυνατότητα θεραπείας, και παντοτινής ένωσης με τον Θεό προσφέρεται σε όλους τους ανθρώπους -γιαυτό όλοι μέσα τους, βαθειά, άσχετα αν πιστεύουν ή όχι, αν το ομολογούν ή όχι, χαίρονται τις μέρες αυτές- Ας προσέξουμε όμως! η θεραπεία και η ένωση με τον Θεό, γίνεται με τον κάθε άνθρωπο χωριστά (για να μην καταργήσει την ελευθερία μας, άλλα ούτε και να μας σώσει με την βία). Αλλά εδώ είναι το πρόβλημα μας. Χαιρόμαστε για την εορτή, αλλά δεν περνάμε στην Θεραπεία που προσφέρει αυτή η εορτή! Είναι σαν να βρέθηκε το φάρμακο του καρκίνου, και εμείς χαιρόμαστε, αγκαλιαζόμαστε, στολίζουμε το σπίτι μας, κάνουμε τραπέζι στους φίλους μας, αλλά τελικά δεν πηγαίνουμε να πάρουμε το φάρμακο. Το αποτέλεσμα το φαντάζεστε! Η θεραπεία λοιπόν και  ένωση με τον Θεό, γίνεται με τον καθένα χωριστά. Που;                                                          Στα ιερά μυστήρια -το βάπτισμα και το χρίσμα-  μία φορά στη ζωή μας, και συνέχεια στο  Δείπνο που μας προσφέρει ο Χριστός (την Θεία Λειτουργία) «και ενώ μεταλαμβάνουμε ανθρώπινη σάρκα και ανθρώπινο αίμα, δεχόμαστε στις ψυχές μας τον ίδιο τον Θεό. Σώμα δηλαδή και Αίμα Θεού και ψυχή και νου και θέληση Θεού, τα οποία είναι συγχρόνως και ανθρώπινα»[6]. «Γιατί ο άρτος είναι το ίδιο το πανάγιο σώμα του Κυρίου που δέχτηκε όλες εκείνες τις προσβολές, τα ραπίσματα, τα φτυσίματα, τις πληγές, τη χολή, τη σταύρωση. Και ο οίνος είναι το ίδιο το αίμα που ξεπήδησε όταν σφαζόταν το σώμα. Αυτό είναι το σώμα, αυτό είναι το αίμα που έλαβε σύσταση από το Άγιο Πνεύμα, που γεννήθηκε από την Παρθένο Μαρία, που θάφτηκε, αναστήθηκε την τρίτη ημέρα, ανέβηκε στους ουρανούς και κάθισε στα δεξιά του Πατέρα»[7]. [8]                                                            Αυτό το Σώμα και αυτό το Αίμα κοινωνάμε. Αρκεί να ερχόμαστε σε αυτό το Δείπνο προετοιμασμένοι  και καθαροί από κάθε αμαρτία, (με την μετάνοια και την εξομολόγηση μας) διότι όλα τα μπορεί ο Θεός, ένα δεν μπορεί, να ενωθεί με την αμαρτία![9]                            Εύχομαι λοιπόν, φέτος όλοι μας να αγωνισθούμε περισσότερο. Με προσευχή, αγάπη, αληθινή μετάνοια για τις αμαρτίες μας, ώστε να καθίσουμε προετοιμασμένοι  στο Δείπνο που θα μας παραθέσει ο Κύριος την νύχτα των Χριστουγέννων. Τότε πραγματικά θα ενωθεί ο Χριστός μαζί μας. Το Σώμα του με το σώμα μας, το Αίμα του με το αίμα μας, η Ψυχή Του με την ψυχή μας, ο Νους Του με τον νου μας, η θέλησή Του με την θέλησή μας. Θα ενώσει όλα τα δικά Του με όλα τα δικά μας![10] Τότε θα ζήσουμε πραγματικά Χριστούγεννα.

 

 π. Τύχων Κουτσοφιός

 

 

 

 

 

 

 

 

Θεολογικές προσεγγίσεις
Κατερίνα Μιχαλοπούλου – Θεολόγος, Φιλόλογος

«ΧΡΙΣΤΟΣ ΕΤΕΧΘΗ, ΑΛΗΘΩΣ ΕΤΕΧΘΗ!»

Όταν συμπληρώθηκε ο καιρός, όταν ο πανανθρώπινος πόθος για τον ελευθερωτή παραβίασε τον ουρανό, μια ήσυχη νύχτα του Δεκέμβρη στο στάβλο της Βηθλεέμ άγνωστος από όλους απαράδεκτος από όλους γεννήθηκε ο Ιησούς Χριστός. Κάθε καμπάνα το λέει σήμερα: «Γεννήθηκε ο Χριστός!» Κάθε καρδιά χτυπά στον αγγελικό ρυθμό του «Δόξα εν υψίστοις Θεώ…» Κάθε μάτι και ψυχή ατενίζει νοερά και διαλαλεί χαρμόσυνα: «Άκουε, ουρανέ και ενωτίζου, η γη….. Σήμερον τίκτει η Παρθένος τον Ποιητήν του παντός                                                                                            Στις 25 του Δεκέμβρη, λοιπόν, κάθε χρόνο μες στην καρδιά του χειμώνα, όλοι οι καλοπροαίρετοι άνθρωποι νιώθουν την ανάγκη να γονατίσουν ευλαβικά μπρος στη φάτνη του Θείου Βρέφους. Και τούτο, διότι έγινε Υιός του ανθρώπου για να γίνουμε εμείς υιοί του Θεού. Έγινε αδύναμος για να μας δυναμώσει. Τυλίχθηκε στα σπάργανα για να μας απαλλάξει από τα δεσμά της αμαρτίας. Έγινε μικρός για να μας κάνει μεγάλους. Υπήρξε φτωχός για να μας χαρίσει τον πλούτο της αιωνιότητας. Ήρθε στον κόσμο κλαίγοντας για να στεγνώσει τα δάκρυα που ποτάμια ολάκερα ξεχύθηκαν να ξεπλύνουν την αμαρτία μας. Γεννήθηκε στα ξένα για να μας οδηγήσει στην ουράνια πατρίδα μας. Πουθενά, όμως, δε βρήκε μια θέση σε όλη τη χώρα, για να έχουμε εμείς θέση στη Βασιλεία των Ουρανών.

Από τότε πέρασαν πάνω από δυο χιλιάδες Χριστούγεννα. Και σήμερα, όμως, μετά από τόσα χρόνια, επαναλαμβάνεται η περίπτωση της Βηθλεέμ. Γι’αυτόν δεν υπάρχει καμιά θέση στη καρδιά των ανθρώπων. Περίτρανη απόδειξη; Χιλιάδες άνθρωποι γύρω μας που ζητούν την αγάπη μας. Χιλιάδες χέρια απλωμένα για ελάχιστους κόκκους συμπόνιας.                      Κι αν πέρασαν τόσοι αιώνες από τότε, οι άνθρωποι δεν άλλαξαν. Διαφωνίες, διαμάχες, διαιρέσεις. Κι όμως, ένας Θεός γεννιέται σε μια φάτνη! Πόσο σπουδαίο το μήνυμα της ταπεινοφροσύνης για τον άνθρωπο! Πόσο κύριο το παραμέρισμα του εγωισμού και η πάλη για το ανώτερο! Θα ζούσαμε πράγματι και οι ίδιοι την περιπλάνηση της Παρθένου Μαρίας στην αναστατωμένη χώρα των Ιουδαίων και θα υποδεχόμασταν μαζί τους απλοϊκούς βοσκούς και τους ευσεβείς μάγους, που θα επισκέπτονταν το Θείο Βρέφος. Θα ακούγονταν οι ειρηνικές ψαλμωδίες των αγγέλων και η εν Χριστώ ισορροπία στη μεταπτωτική φύση θα εξασφάλιζε και πάλι την αρμονία μας.             Ας μην ξεγελιόμαστε: Χριστουγεννιάτικο δέντρο, πολύχρωμα φώτα, κεράκια, δώρα, όλα αυτά είναι άψυχα, κούφια, επιδερμικά, εάν ένεκα της αμαρτωλής μας ζωής, δε δεχόμαστε το Χριστό στην καρδιά μας.     Όχι μικρέ Ιησού! Δε θέλω να γιορτάσω τα Χριστούγεννα μόνο εξωτερικά. Σε παρακαλώ…φώτισε το νου μου με τη Χάρη Σου! Άναψε στην καρδιά μου τη σπίθα ας αγάπης που δε φοβάται καμιά θυσία και κάμε την ψυχή μου κατοικία δική Σου!

Μόνο έτσι θα γιορτάσω

«ΑΛΗΘΙΝΑ, ΕΥΛΟΓΗΜΕΝΑ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ!»

Προβληματισμοί Ψυχής
    Ειρήνη Ζαχαριουδάκη – Ψυχολόγος

 

Η συμβολική αξία των δώρων των Χριστουγέννων

Τις Άγιες μέρες των Χριστουγέννων αποτελεί κοινό τόπο προβληματισμού των γονέων η επιλογή του δώρου των παιδιών, καθώς και του τρόπου με τον οποίο θα το προσφέρουν. Θα είναι οι ίδιοι εκείνοι που θα το δώσουν στα παιδιά τους ή ο καλόκαρδος Άγιος Βασίλης που θα τους επισκεφθεί γλιστρώντας, όπως κάθε χρόνο, από την καμινάδα του σπιτιού;

Επιγραμματικά μόνο, αξίζει να αναφερθεί πως τα δώρα που προορίζονται για παιδιά, καλό είναι να συμφωνούν με τα ενδιαφέροντα και τις προτιμήσεις των ίδιων των παιδιών και όχι εκείνων που τα προσφέρουν. Η επιθυμία του ίδιου του παιδιού καθώς και η ηλικία του αποτελούν βασικά κριτήρια επιλογής.

Επιπλέον, τις μέρες αυτές, είναι προτιμότερο να αποφύγουμε να συσχετίσουμε το δώρο με την καλή συμπεριφορά ή τις καλές επιδόσεις του παιδιού στο σχολείο. Θα έχουμε άλλες ευκαιρίες στο μέλλον να επιβραβεύσουμε ή να φανούμε αυστηροί με τα παιδιά μας, εάν αυτό κριθεί αναγκαίο. Εκείνο που έχει σημασία είναι να μάθει το παιδί τη συμβολική αξία της προσφοράς ενός δώρου και μέσω της απλής αυτής χειρονομίας να μυηθεί στην ευχαρίστηση του ΄΄δουναι΄΄ και ΄΄λαβειν΄΄, που απορρέει αποκλειστικά από την άνευ όρων αγάπη μας.

Τα παιδιά χρειάζονται την αγάπη μας, την τρυφερότητα, την αγκαλιά μας, το χάδι, την κατανόηση, τη φυσική παρουσία μας. Γι΄ αυτό ας μη συγχέουμε την αφθονία των δώρων με την αφθονία των συναισθημάτων. Δεν είναι απαραίτητο να ξοδέψουμε πολλά χρήματα και να μάθουμε έτσι στα παιδιά μας ΄΄να έχουν΄΄ και όχι ΄΄να είναι΄΄. Η αγάπη μας και ο ποιοτικός χρόνος μαζί τους είναι τα καλύτερα δώρα για εκείνα.

Τα παιδιά μέχρι κάποια ηλικία έχουν την ανάγκη να πιστεύουν σε μύθους και σύμβολα, προκειμένου να εξοικειωθούν με έννοιες τις οποίες αδυνατούν ακόμα να αντιληφθούν νοητικά. Πάνω σε αυτή την ανάγκη δομήθηκε ένας ολόκληρος μύθος, ο οποίος μεταμόρφωσε την ασκητική μορφή του Αγίου της προσφοράς και της εγκράτειας σε έναν ευτραφή παππούλη με κόκκινη στολή και κοιλίτσα, που μοιράζει στα παιδάκια κάθε χρόνο τα δώρα, ως γνήσιος εκφραστής της καταναλωτικής κοινωνίας μας, που βομβαρδίζει τα παιδιά με πληθώρα αναγκών και τα απομακρύνει από την αληθινή χαρά της ζωής.

Ας διδάξουμε, λοιπόν, εμείς στα παιδιά μας τις έννοιες της γενναιοδωρίας, της προσφοράς και της ελπίδας μέσα από το παράδειγμά μας και από το πρότυπο του αγαπημένου Αγίου των παιδιών, του Αγίου Βασιλείου, όπως αυτός πραγματικά έζησε και εξακολουθεί να ζει στις καρδιές όλων μας. Ας τους μιλήσουμε, με τρόπο απλό και κατανοητό για την ηλικία τους, για το βίο και το μεγαλείο ενός Αγίου που δίνει, που μοιράζει την περιουσία του στους συνανθρώπους του και δεν κρατά τίποτα για τον εαυτό του. Με αυτόν τον τρόπο βοηθάμε τα παιδιά να κατανοήσουν την αξία της μόρφωσης, της ανιδιοτέλειας, της απλότητας, της γενναιοδωρίας, της καλοσύνης. Μιλήστε στα παιδιά σας για τη χαρά της προσφοράς στο συνάνθρωπο και για το μεγαλείο του να μην κρατάς τίποτα για τον εαυτό σου. Έτσι, όχι μόνο δεν απομυθοποιούμε τον Άγιο Βασίλη και δεν τον εκτοπίζουμε από τα όνειρα των παιδιών, αλλά τον τοποθετούμε σε μια ακόμη πιο μεγαλειώδη διάσταση, η οποία μπορεί να αποτελέσει παράδειγμα μίμησης και πρότυπο ταύτισης για κάθε παιδί αλλά και για εμάς τους ενήλικες.

Τις Άγιες αυτές μέρες ας προσπαθήσουμε να ξαναγίνουμε κι εμείς για λίγο παιδιά. Ας αναζητήσουμε βαθιά στην ψυχή μας τις ξεχασμένες δικές μας ανάγκες και τα ανεκπλήρωτα όνειρά μας. Ίσως έρθουμε έτσι πιο κοντά στα παιδιά μας. Ας γεμίσουμε τις δεξαμενές της αγάπης μας με τους συμβολισμούς και τα νοήματα των ημερών. Ας αναγεννηθούμε ψυχικά και πνευματικά αυτά τα Χριστούγεννα…

 

 

 

Ανθολόγιο Συμβουλών αγίου  Γέροντος Πορφυρίου      (Βίος και Λόγοι, εκδ. Ι. Μ. Χρυσοπηγής Κρήτης)

Τό Εὐαγγέλιο, βέβαια, λέει μέ συμβολικές λέξεις γιά τόν ἄδικο ὅτι θά βρεθεῖ ἐκεῖ, ὅπου ὑπάρχει «ὁ τριγμός καί ὁ βρυγμός τῶν ὀδόντων», διότι μακράν τοῦ Θεοῦ ἔτσι εἶναι. Καί ἀπό τούς νηπτικούς Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας πολλοί ὁμιλοῦν γιά φόβο θανάτου καί κολάσεως. Λένε: «Ἔχε μνήμη θανάτου πάντοτε». Αὐτές οἱ λέξεις, ἄν τίς ἐξετάσομε βαθιά, δημιουργοῦν τόν φόβο τῆς κολάσεως. Ὁ ἄνθρωπος προσπαθώντας ν’ ἀποφύγει τήν ἁμαρτία, κάνει αὐτές τίς σκέψεις, γιά νά κυριευθεῖ ἡ ψυχή του ἀπ’ τό φόβο τοῦ θανάτου, τῆς κολάσεως καί τοῦ διαβόλου.                                                 Ὅλα ἔχουν τή σημασία τους, τό χρόνο καί τήν περίστασή τους. Ἡ ἔννοια τοῦ φόβου εἶναι καλή γιά τά πρῶτα στάδια. Εἶναι γιά τούς ἀρχάριους, γι’ αὐτούς πού ζεῖ μέσα τους ὁ παλαιός ἄνθρωπος. Ὁ ἄνθρωπος ὁ ἀρχάριος, πού δέν ἔχει ἀκόμη λεπτυνθεῖ, συγκρατεῖται ἀπ’ τό κακό μέ τό φόβο. Καί ὁ φόβος εἶναι ἀπαραίτητος, ἐφόσον εἴμαστε ὑλικοί καί χαμερπεῖς. Ἀλλ’ αὐτό εἶναι ἕνα στάδιο, ἕνας χαμηλός βαθμός σχέσεως μέ τό θεῖον. Τό πᾶμε στή συναλλαγή, προκειμένου νά κερδίσομε τόν Παράδεισο ἤ νά γλιτώσομε τήν κόλαση. Αὐτό, ἄν τό καλοεξετάσομε, δείχνει κάποια ἰδιοτέλεια, κάποιο συμφέρον. Ἐμένα δέ μοῦ ἀρέσει αὐτός ὁ τρόπος. Ὅταν ὁ ἄνθρωπος προχωρήσει καί μπεῖ στήν ἀγάπη τοῦ Θεοῦ, τί τοῦ χρειάζεται ὁ φόβος; Ὅ,τι κάνει, τό κάνει ἀπό ἀγάπη κι ἔχει πολύ μεγαλύτερη ἀξία αὐτό. Τό νά γίνει καλός κάποιος ἀπό φόβο στόν Θεό κι ὄχι ἀπό ἀγάπη δέν ἔχει τόση ἀξία.

Ερμηνεία της θείας Λειτουργίας (6)
ΑΓΙΟΥ ΝΙΚΟΛΑΟΥ ΤΟΥ ΚΑΒΑΣΙΛΑ

 

Η ΘΕΙΑ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑ – (Δοξολογία - Ειρηνικά)


«Ευλογημένη η βασιλεία του Πατρός και του Υιού και του αγίου Πνεύματος…». Μ’ αυτή τη δοξολογία αρχίζει ο ιερέας τη Λειτουργία. Γιατί και οι ευγνώμονες δούλοι το ίδιο κάνουν όταν παρουσιάζονται στον κύριό τους. Πρώτα –πρώτα δηλαδή τον εγκωμιάζουν, κι έπειτα τον παρακαλούν για τις δικές τους υποθέσεις.   

 

Και ποιά είναι η πρώτη αίτηση του ιερέα; «Υπέρ της άνωθεν ειρήνης και της σωτηρίας των ψυχών ημών». Λέγοντας ειρήνη, δεν εννοεί μόνο τη μεταξύ μας ειρήνη, όταν δηλαδή δεν μνησικακούμε εναντίον κανενός, αλλά και την ειρήνη προς τους εαυτούς μας, όταν δηλαδή η καρδιά μας δεν μας κατηγορεί για τίποτα. Την αρετή της ειρήνης, βέβαια, την έχουμε πάντοτε ανάγκη, μα ιδιαίτερα την ώρα της προσευχής, γιατί χωρίς αυτήν κανείς δεν μπορεί να προσευχηθεί σωστά και να απολαύσει κάποιο καλό από την προσευχή του.                                                                         

 

Στη συνέχεια παρακαλούμε για την Εκκλησία, για το κράτος και τους άρχοντες, για όσους βρίσκονται σε κινδύνους, για όλους γενικά τους ανθρώπους. Και δεν προσευχόμαστε μόνο για ό,τι ενδιαφέρει την ψυχή, αλλά και για τα αναγκαία υλικά αγαθά – «υπέρ ευκρασίας αέρων, ευφορίας των καρπών της γης…».

Γιατί ο Θεός είναι ο αίτιος και χορηγός όλων, και σ’ Αυτόν μόνο πρέπει να έχουμε στραμμένα τα βλέμματά μας.                                                                                                           Σε όλες τις αιτήσεις οι πιστοί επαναλαμβάνουν μια μόνο φράση, το «Κύριε ελέησον». Το να ζητάμε το έλεος του Θεού ισοδυναμεί με το να ζητάμε τη βασιλεία Του. Γι’ αυτό και οι πιστοί αρκούνται σ’ αυτή τη δέηση, γιατί αυτή τα περιλαμβάνει όλα.

 

 

 

ΑΠΟ ΤΟ ΓΕΡΟΝΤΙΚΟ  

 

Θέλει πολλή προσοχή. Ποτέ δεν μπορούμε να γνωρίζουμε πώς ακριβώς έχουν τα πράγματα. Πριν από χρόνια σε ένα μοναστήρι στο Άγον Όρος ήταν ένας πολύ ευλαβής διάκος, Κάποτε όμως φόρεσε ρούχα κοσμικά και γύρισε στη πατρίδα του. Τότε πολλοί Πατέρες είπαν διάφορα εναντίον του. Αλλά τι είχε γίνει; Κάποιος του είχε γράψει ότι οι αδελφές του ήταν ακόμα ατακτοποίητες και, επειδή φοβήθηκε μήπως παραστρατήσουν, πήγε να τις βοηθήσει. Έπιασε δουλειά σε ένα εργοστάσιο και ζούσε πιο  καλογερικά από ό,τι προηγουμένως. Μόλις τακτοποίησε τις αδελφές του, άφησε τη δουλειά του και πήγε πάλι σε μοναστήρι, για να μείνει. Ο ηγούμενος, όταν είδε ότι τα ήξερε όλα, τυπικό, διακονήματα κ.λ.π., τον ρώτησε πού τα ήξερε και εκείνος άνοιξε τη καρδιά του και του τα είπε όλα. Τότε ο ηγούμενος ενημέρωσε τον επίσκοπο και εκείνος τον χειροτόνησε αμέσως ιερέα. Μετά πήγε σε ένα απομακρυσμένο μοναστήρι και εκεί ζούσε πολύ πνευματική ζωή, πολλή άσκηση. Έφθασε σε άγια κατάσταση και βοήθησε πνευματικά πολλούς ανθρώπους. Μερικοί που δεν ξέρουν τι απέγινε μπορεί ακόμη να τον κατακρίνουν.                                                     Πόσο πρέπει να προσέχουμε την κατάκριση! Πόσο αδικούμε τον πλησίον μας, όταν τον κατακρίνουμε! Αν και στη πραγματικότητα με τη κατάκριση αδικούμε τον εαυτό μας και όχι τους άλλους, διότι μας αποστρέφεται ο Θεός. Τίποτε άλλο δεν αποστρέφεται τόσο πολύ ο Θεός όσο την κατάκριση, γιατί ο Θεός είναι δίκαιος και η κατάκριση είναι γεμάτη από αδικία.

                         

Ορθόδοξη κατήχηση

 

ΠΡΟΕΤΟΙΜΑΣΙΑ ΠΡΙΝ ΑΠΟ ΤΗ Θ. ΚΟΙΝΩΝΙΑ

(Για όσους οι οικογενειακές συνθήκες το επιτρέπουν)

 

Σηκώνομαι εγκαίρως και με ηρεμία ετοιμάζομαι

α) Αρχίζω με προσευχή (διαβάζω τις τελευταίες προσευχές της Θ. Μεταλήψεως).

β) Μεταβαίνω στην εκκλησία όσο μπορώ πιο νωρίς.

γ) Παρακολουθώ με προσοχή και ευλάβεια και συγχρόνως προσεύχομαι ο Θεός να με αξιώσει να μεταλάβω το Σώμα και το Αίμα του Κυρίου μας προς αγιασμό της ψυχής και του σώματός μου.

δ) Στο «Μετά φόβου…» πλησιάζω ήρεμα, χωρίς βιασύνη και με πλήρη συναίσθηση του μεγάλου γεγονότος.

ε) Με τα δύο χέρια μου πιάνω το κόκκινο μάκτρο κάτω από το πηγούνι μου (για να μην πέσει κάτω η Θ. Κοινωνία), λέω το όνομά μου και ανοίγω καλά το στόμα μου.

στ) Μετά τη Θεία Μετάληψη δεν ομιλώ, για να μην τυχόν φύγει και πέσει από το στόμα μου κάποιος μαργαρίτης (Θ. Κοινωνία).

ζ) Επιστρέφοντας στη θέση μου, παίρνω αντίδωρο και το τρώγω, ώστε να υποβοηθήσει στην κατάποση των υπολειμμάτων από την Θ. Κοινωνία που τυχόν απέμειναν στο στόμα μου. (ιδίως πρέπει να προσέχουν οι μητέρες με τα σάλια που βγάζουν μερικές φορές τα βρέφη τους ή με τη πιπίλα τους. Ένα χαρτομάντιλο, που μετά το καίνε, λύνει καλύτερα το πρόβλημα.

@  Tα δικά σας mail  -  enoriakosteki@gmail.

Η σημασία των Χριστουγέννων

Κάθε χρόνο προσπαθώ αυτές τις Άγιες μέρες της γεννήσεως του Χριστού μας να βρω τον χαρακτήρα του σημερινού Ελληνικού Πολιτισμού. Βρίσκομαι πάντα σε ένα δρόμο ατελείωτο και πάνω στα ίχνη μιας διαστρεβλωμένης πραγματικής αξίας αυτής της εορτής. Βλέπω χιλιάδες ανθρώπους να συνωστίζονται στα μαγαζιά, κρεοπωλεία, στα ταξιδιωτικά γραφεία, κέντρα διασκέδασης, χαρτοπαίγνια, για να εξασφαλίσουν μια θέση για την προσωπική τους ικανοποίηση. Ψάχνουμε να βρουν την καλύτερη φάτνη στις βιτρίνες των μαγαζιών και ξεχνάμε την πραγματική και ταπεινή που είναι στην ΒΗΘΛΕΕΜ. Δυστυχώς η ευσέβεια και η ευλάβεια θυσιάζονται στον βωμό μιας καινούργιας αντίληψης και νέας τάξης των πραγμάτων.                                                                                  Η πραγματική σημασία των Χριστουγέννων βρίσκεται μέσα μας όταν θα πάμε στην εκκλησία και νιώσουμε τον Χριστό να γεννιέται. Ακόμα και στην βοήθεια που θα δώσουμε στον συνάνθρωπό μας που μας χρειάζεται μιας και η δυστυχία και η πείνα έχει απλωθεί παντού. Γι΄αυτό, αυτά τα φετινά Χριστούγεννα να παρακαλέσουμε τον Χριστό να σκεφτόμαστε πιο αγνά, ταπεινά. Γιατί ο Θεός μάς ακούει, βλέπει, βοηθά και μας αγαπά.

Το email λάβαμε από την Κατερίνα Κούβαρη.

 

Η κριμένη ευτυχία  

Στην αρχή του χρόνου συγκεντρώθηκαν τα ταγκαλάκια, όπως τα αποκαλούσε ο γέροντας Παϊσιος, και αποφάσισαν να κάνουν μια φάρσα με τους ανθρώπους. Ένα από αυτά είπε: Τι θα λέγατε να κάναμε λίγη «πλάκα» με τους ανθρώπους, αφαιρώντας τους κάτι; -Και τι μπορούμε να τους αφαιρέσουμε; είπε κάποιο άλλο.        Μετά από πολλή σκέψη το πιο μικρό είπε: Ας τους πάρουμε την ευτυχία. Το πρόβλημα όμως είναι πού να την κρύψουμε, ώστε να μην τη βρούνε. Κάποιο πρότεινε: Να την κρύψουνε στην κορυφή του ψηλότερου βουνού του κόσμου. -Όχι. Είπε κάποιο άλλο. Οι άνθρωποι διαθέτουν τεράστια δύναμη. Κάποιος θα μπορούσε να πάει να τη βρει και τότε όλοι θα μπορούσαν να ξέρουν πού να την αναζητήσουν. -Τότε να την κρύψουμε στο βυθό της θάλασσας, πρότεινε ένα άλλο ταγκαλάκι. Όχι, έχουν υπερσύγχρονα υποβρύχια και πολύ σύντομα θα τη βρούνε, αντέτεινε το πρώτο.          -Να τη φυγαδέψουμε σε ένα μακρινό πλανήτη, πρότειναν εν χορώ κάποια άλλα.  -Τα διαστημόπλοια πάνε κι έρχονται στο διάστημα. Θα την ανακαλύψουν και θα επαίρονται και θα αλαλάζουν ως νέοι μαραθωνοδρόμοι… Ένα ταγκαλάκι καθόταν σιωπηλό, ακούγοντας προσεκτικά και αναλύοντας σοβαρά κάθε πρόταση. -Νομίζω, είπε στοχαστικά, υπάρχει ένας χώρος τον οποίο οι άνθρωποι ποτέ δεν θα τον ψάξουν. Όλα ξαφνιάστηκαν, αλληλοκοιτάχτηκαν και ρώτησαν ταυτόχρονα. -Πού δεν θα ψάξουν; -Βαθιά μέσα τους. Εκεί θα κρύψουμε την ευτυχία. Οι άνθρωποι θα είναι τόσο απασχολημένοι ψάχνοντας παντού, πέρα από τους εαυτούς τους, που ποτέ δεν θα τη βρούνε! Όλα τα ταγκαλάκια συμφώνησαν. Από τότε ο άνθρωπος δαπανά τη ζωή του ψάχνοντας για την ευτυχία του χωρίς να γνωρίζει ότι αυτή βρίσκεται μόνο μέσα του. «Η Βασιλεία του Θεού εντός υμών εστιν». (Λουκ 17,21).

πηγή: "Αγιορειτικο Βήμα"

Το email λάβαμε από την Αντωνία Παπαϊωάννου

 

Αντί επιλόγου…
Επιμέλεια:
Δημήτρης Νέντας - Πρωτοψάλτης

Αλεξάνδρου Μωραϊτίδου

Εις την Αγίαν Βηθλεέμ

(...) Την παραμονήν ενωρίς είχε γεμίσει ο ναός από τους προσκυνητάς, οι οποίοι και αφού ετελείωσεν η Ακολουθία των Μεγάλων Ωρών, εξηκολούθουν να μένουν ένδον, ίνα μη χάσουν την θέσιν των, αναμένοντες την νυκτερινήν λαμπράν Ακολουθίαν κάτω εν τω Αγίω Σπηλαίω. Καθίσαντες υπό τας αψίδας και τας άλλας στοας, άλλοι μεν συνωμίλουν κατά συντροφίας, άλλοι ανεγίνωσκον βιβλιαράκια όπου είχον αγοράσει από το Βεζεστένι, άλλοι προσηύχοντο ή ανεγίνωσκον την Μετάληψιν ετοιμαζόμενοι να κοινωνήσουν. Άλλοι δε, οι πλέον κουρασμένοι, επιστρώσαντες τα καποτάκια των ανεπαύοντο λαγωκοιμώμενοι. Και ήκουες κατά διαλείμματα στεναγμούς από καρδίας ευλανητικής, ή αναφωνήσεις ευχαριστηρίους όπου ηξιώθησαν να απολαύσουν τον ιερόν παλαιόν των πόθον.

(...) Το μεσονύκτιον ακριβώς ήρχισε μια ανεκλάλητος, μια απερίγραπτος κωδωνοκρουσία.

Χριστούγεννα!

Γλυκυτέρα κωδωνοκρουσίαν δεν είχον ακούσει εις την ζωήν μου. Ούτε εις το Άγιον Όρος, ούτε εις το Μέγα Σπήλαιον. Ήτο μια συναυλία κωδώνων παντός μεγέθους, η οποία από λεπτοτάτην ηδύλαλαον κρούσιν αρχίσασα απέληξεν εις ένα βόμβον βαρύηχον ρωσικών μεγαλόηχων κωδώνων. Όλη η φαντασία μου αφυπνίσθη, και αμέσως εσχημάτισα με την καμπανοκρουσίαν εκείνην ένα γλυκύν ύμνον, όστις μου επανελάμβανεν εις την ακοήν.

- Δόξα εν Υψίστοις! Δόξα εν Υψίστοις!

Πάραυτα ο Ναός εφωταγωγήθη όλος απέξω. Συγχρόνως δεν εντός ήναψαν οι πολυέλαιοι και τα πολυκάνδυλα, τα οποία με άπλετον φωταγωγίαν περιέλουσαν όλον το εσωτερικόν της αρχαίας εκείνης Βασιλικής, όπου επλημμύρισε, θαρρείς, από καταρράκτας εκπάγλου φωτός, συμπαρέσυρε δε εν τω άμα τους προσκυνητάς, οι οποίοι ευρέθησαν αθρόως άπαντες λαμπαδηφορούντες. Απετελέσθη ούτω μία πλημμύρα φωτεινών θεαμάτων, τα φώτα ανέβαινον, κατέβαινον, υψούντο, εχαμήλωναν, εκινούντο όλα προς το εσωτερικόν, προς το Άγιον Βήμα, προς το Άγιον Σπήλαιον, ενώ οι ψάλται συνενωθέντες εις ένα χορόν έψαλλον:

- Δεύτε ίδωμεν πιστοί που εγεννήθη ο Χριστός, ακολουθήσωμεν λοιπόν ένθα οδεύοι ο Αστήρ …

Εμπρός προηγείτο χρυσοστόλιστος και χρυσοκόρυφος και χρυσόπαστος όλος ο Μητροπολίτης Βηθλεέμ, έχων περί εαυτόν τον κλήρον της Αγίας Πόλεως. Ακολούθει όλος ο ποταμός των προσκυνητών, και κατέρχονται όλοι κάτω εις το Άγιον Σπήλαιον.

Κείται το Άγιον Σπήλαιον ακριβώς κάτω υπό το Καθολικόν του Ναού. Δύο κλίμακες ένθεν και ένθεν των χορών, η μεν με 13 βαθμίδας, η δε με 15, άγουσιν εις τον ιερότατον του Σπηλαίου χώρον, του οποίου οι βράχοι περιενεδύθησαν με ωραιότατα βαρύτιμα μάρμαρα, εσχηματίσθη δε μια υπόγειος Εκκλησία, η οποία φωτίζεται μόνον δια κανδηλών, διηρημένη εις δύο μέρη. Δεξιά το Άγιον Σπήλαιον, αριστερά η Αγία Φάτνη. Το Σπήλαιον ανήκει εις την κυριότητα ημών των ορθοδόξων. Είνε εστρωμένον με πάλλευκα μάρμαρα. Μία μικρά αψίς 8 ποδών ύψους, και 4 πλάτους σκιάζει μάρματον ημικυκλικόν, του οποίου το εν μέσω κοίλωμα είνε εστεμμένον με ένα αργυρούν αστέρα τεθέντα υπό των Σταυροφόρων. Εκεί υπάρχει η Αγία Τράπεζα ένθα τελείται η Λειτουργία. Εκεί εγεννήθη ο Σωτήρ του κόσμου ο Ιησούς Χριστός.

(Με του Βοριά τα Κύματα – Σειρά Δ)

 



[1] Λουκ. 1,10
[2] Μητροπολίτου Ναυπάκτου και Αγίου Βλασίου Ιεροθέου, Εμπειρική Δογματική τόμος Β, Εκδ. Ιερά μονή (Πελαγίας). Σελ. 195.
[3] Αγίου Νικολάου Καβάσιλα, Περί της εν Χριστώ Ζωής Λόγοι Επτά, Εκδ. Ι. Ησυχαστήριον Ευαγγελιστής Ιωάννης ο Θεολόγος, Σουρωτή Θεσσαλονίκης 2005, σελ. 213.
[4] Αγίου Νικολάου Καβάσιλα, Περί της εν Χριστώ Ζωής Λόγοι Επτά, σελ. 213
[5] Γεωργίου Φλορόφσκυ, Δημιουργία και απολύτρωση, Εκδ. Π. Πουρναρά Θεσσαλονίκη 2004. σελ. 107.
[6] Αγίου Νικολάου Καβάσιλα, Περί της εν Χριστώ Ζωής Λόγοι Επτά, σελ. 213
[7] Αγίου Νικολάου Καβάσιλα, Ερμηνεία της θείας Λειτουργίας.
[8] Συνεπώς όλα τα Δεσποτικά γεγονότα είναι ενιαία, εμείς τα χωρίζουμε για να τα εορτάζουμε και να εμβαθύνουμε στο περιεχόμενο των εορτών, σε κάθε όμως Θ. Λειτουργία ζούμε όλα τα γεγονότα της Ενανθρωπήσεως του Χριστού. Γιαυτό πάντοτε είναι Χριστούγεννα, πάντοτε Πάσχα, πάντοτε Πεντηκοστή) Ναυπάκτου Ιερόθεος.
 [9] Περί της εν Χριστώ Ζωής Λόγοι Επτά, σελ. 211
[10]Περί της εν Χριστώ Ζωής Λόγοι Επτά, σελ. 211
 
 
 
 
 
 
 
 
 

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου