Τετάρτη 29 Ιουλίου 2015

Οκτώβριος 2014, τεύχος 4ο


 
Οκτώβριος  2014, τεύχος 4ο
 
 
 
EN APXH 
 
Αγαπητοί μας ενορίτες,

 Στο Ευαγγέλιο της Δ’ Κυριακής του Λουκά, θα ακούσουμε για ένα γεωργό που πήρε σπόρο και πήγε να σπείρει τους αγρούς του. Όπως έσπερνε, δεν έπεσε σε ένα μέρος ο σπόρος, αλλά άλλος έπεσε στον δρόμο, άλλος στην πέτρα, άλλος στα αγκάθια και άλλος στην καλή και εύφορη γη.                                                                          Τι σημαίνουν τα λόγια αυτά; Ο γεωργός είναι ο Χριστός, ο οποίος βγήκε να σπείρει το σπόρο –τον λόγο του Θεού, το ευαγγέλιο- στις καρδιές των ανθρώπων. Σε όλες τις καρδιές, χωρίς διάκριση.                                      Πια καρδιά είναι ο δρόμος; Είναι η υπερήφανη καρδιά. Η σκληρή όπως λέμε καρδιά, που ακούει μεν τον λόγο του θεού αλλά δεν τον βάζει μέσα της. Έρχεται μετά ο διάβολος –αυτό σημαίνουν τα πουλιά που τρώνε τον σπόρο- και εξαφανίζει τον σπόρο και δεν μένει στην καρδιά τίποτα. Χρόνια ολόκληρα ακούμε κηρύγματα, ομιλίες, διαβάζουμε βιβλία, αλλά μέχρι εκεί! Τίποτε άλλο. Η ζωή μας εξακολουθεί να είναι ακριβώς η ίδια. Μια μίζερη καθημερινότητα. Να μην συγχωρούμε, να μην αγαπάμε, να μην αλλάζουμε, να μην διορθωνόμαστε. Τόσα χρόνια, είμαστε οι ίδιοι κακόμοιροι χριστιανοί, με τις κακίες μας, τα μούτρα μας, τις παρεξηγήσεις μας, τους εγωισμούς μας, τις μικρότητες μας. Τόσα χρόνια ταμπουρωμένοι πίσω από το προσωπείο του καλού ανθρώπου, που συμβιβάζεται με την μετριότητα, με τα λίγα. Αν όμως κάποιος από εμάς ανήκει σε αυτή την κατηγορία, ας μην απελπίζεται, αλλά ας θυμηθεί – όπως λέει ο άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός- τον βασιλιά των Εβραίων, τον Μανασσή και ας κάνει το ίδιο. Ο Μανασσής, θυμήθηκε τις αμαρτίες του, έκλαψε, μετανόησε και ζήτησε από τον Θεό να τον σώσει με την υπόσχεση να διορθωθεί.                                                      Πια καρδιά είναι η πέτρα; Πέτρα είναι η καρδιά εκείνου που ακούει τον λόγο του Θεού, τον δέχεται με χαρά, όμως με τον πρώτο πειρασμό, τον αρνείται. Ενθουσιαζόμαστε πολλές φορές από τον λόγο του Θεού, μας πιάνει ένας ζήλος –θα αγωνιστώ, θα κάνω νηστείες, θα κάνω μετάνοιες, θα μαρτυρήσω για τον Χριστό- και μπροστά σε μία πρόκληση, τα ξεχνάμε όλα. Μία αρρώστια, ένας θάνατος κάποιου δικού μας, μια αποτυχία στις εξετάσεις, μία κακή στιγμή, μια αναποδιά στη δουλειά, και όλος αυτός ο ενθουσιασμός εξανεμίζεται, ξεραίνεται, στεγνώνει στη στιγμή. Αφού ο Θεός δεν με βοήθησε, παύω να πιστεύω! Αφού αρρώστησα, δεν υπάρχει Θεός! Αν υπάρχει Θεός, ας κάνει τώρα κάτι, διαφορετικά, θα σταματήσω και εγώ να πηγαίνω εκκλησία. Αν κάποιος από εμάς ανήκει σε αυτή την κατηγορία και αρνήθηκε με την ζωή του τον Χριστό, ας μην απελπίζεται, αλλά ας θυμηθεί – όπως λέει πάλι ο άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός- τον απόστολο Πέτρο, ο οποίος μπροστά σε έναν πειρασμό, αρνήθηκε τον Χριστό και μάλιστα τρεις φορές. Όμως ακούγοντας τον πετεινό, θυμήθηκε τα λόγια του Χριστού, ήρθε σε μετάνοια και έκλαψε πικρά και ο Χριστός τον συγχώρησε!                                                                             Τέλος η γη με τα αγκάθια, είναι η καρδιά εκείνου που ακούει τον λόγο του Θεού, άλλα ύστερα έρχονται τα σαρκικά πάθη και τον πνίγουν. Αγωνιζόμαστε στο δρόμο του Θεού αλλά επειδή αφήνουμε αφύλαχτο τον εαυτό μας στις αιτίες των σαρκικών παθών, κάποια στιγμή αυτές φυτρώνουν και μας καταστρέφουν ό,τι πνευματικό και ωραίο καλλιεργούσαμε τόσο καιρό. Όμως αν πάλι κάποιος από εμάς ανήκει σε αυτή την κατηγορία, και βρίσκεται πνιγμένος με τα αγκάθια των σαρκικών παθών, ας μην απελπίζεται αλλά ας θυμηθεί την αγία Μαρία την Αιγυπτία. Από δώδεκα χρονών, νύχτα και ημέρα έκανε σαρκικές αμαρτίες. Την φώτισε όμως ο Θεός και ήρθε σε μετάνοια, έκλαψε, μετανόησε έζησε με μεγάλη άσκηση και ο Θεός την δέχτηκε, αναδεικνύοντάς την μεγάλη αγία της εκκλησίας μας. Αν λοιπόν –καταλήγει ο άγιος Κοσμάς- είναι κανείς όπως η αγία Μαρία, πνιγμένος στα σαρκικά πάθη, ας κλάψει ας μετανοήσει και ο κύριος θα τον δεχτεί όπως και την αγία.                                                                                         Βλέπουμε λοιπόν ότι ο Θεός δεν αποκλείει κανέναν από κοντά του, γι’ αυτό σπέρνει τον σπόρο και εκεί που φαινομενικά δεν πρόκειται να φυτρώσει. Συνεπώς, όλοι οι άνθρωποι μπορούμε να γίνουμε καλό χωράφι και να αποδώσουμε   καρπούς. Αν θα γίνουμε καλό χωράφι εξαρτάται από εμάς πόσο θα το οργώσουμε με την μετάνοια μας και θα το ποτίσουμε με τα δάκρυα  μας.

π. Τύχων Κουτσοφιός

 
 
 
Πρωτότυπα άρθρα από τους ενορίτες μας 
 
28η ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ 1940-Η ΑΛΗΘΕΙΑ ΕΝΟΣ…ΜΥΘΟΥ.
Κατερίνα Μιχαλοπούλου – Θεολόγος, Φιλόλογος
Το ελληνικό ΟΧΙ προς την Ιταλία τα ξημερώματα της 28ης Οκτωβρίου του΄40 αποτέλεσε ένα δισύλλαβο χρησμό που ο ήχος του έγινε σάλπισμα, το φως του, λάβα και παρέσυρε ολόκληρο το ελληνικό έθνος, ενώ μέσα στον απόηχο του συναγερμού των σειρήνων ξεχώρισαν ωσάν από το παρελθόν θούριοι, παιάνες, εμβατήρια και όρκοι. Το τελεσίγραφο του φρενοβλαβούς δικτάτορα Μουσολίνι που μέσω του πρεσβευτή του Γκράτσι ζητούσε «Γη και΄Υδωρ», έφερνε για μια φορά ακόμα τους Έλληνες πρόσωπο με πρόσωπο με την Ιστορία.                                                Πριν από δυόμισι χιλιάδες περίπου χρόνια, ο Πέρσης βασιλιάς Δαρείος είχε απαιτήσει το ίδιο ακριβώς πράγμα και η απάντηση των αρχαίων προγόνων μας ήταν «τεθνάναι καλώς μάλλον ή ζην αισχρώς»δηλ.«καλύτερα να πεθάνουμε ένδοξα παρά να ζούμε ντροπιασμένα» και πολεμώντας έσωσαν τις πόλεις-κράτη από τον περσικό βαρβαρισμό. Με τη σειρά τους τώρα οι Πανέλληνες απάντησαν όχι και κλήθηκαν να σώσουν τον ευρωπαϊκό πολιτισμό.                           Η εποποιΐα του΄40 αποτελεί σίγουρα πρόκληση για όσους ερμηνεύουν τα γεγονότα με τους νόμους του ιστορικού υλισμού. Πώς συνετρίβησαν οκτώ εκατομμύρια λόγχες Ιταλών και πλήθος θωρηκτών καταδρομικών με έξι μόνο υποβρύχια και ελάχιστα παλιού τύπου αεροπλάνα; Πώς ο αδύναμος Δαβίδ νίκησε το φοβερό Γολιάθ; Πώς ο άγιος Νέστωρ εξοντώνει το γίγαντα Λυαίο; Εδώ όμως η επιστήμη των συσχετισμών και η λογική των αριθμών σιωπά. Κι αυτό, διότι πλέον μιλά η αγαθότητα και παντοδυναμία της Αγίας Τριάδας διαμέσου του πολυλατρεμένου προσώπου της Κυρίας Θεοτόκου. Εκείνη, όπως άλλοτε, στο Βυζάντιο ως Υπέρμαχος Στρατηγός συνέδραμε το λαό στην αντιμετώπιση των Αράβων, έτσι και τώρα οδήγησε και έστερξε τον Έλληνα φαντάρο στα βορειοηπειρωτικά βουνά που έμελλαν να γίνουν ο καταποντισμός της ιταλικής μεραρχίας Τζούλια και ο τάφος της φασιστικής βαρβαρότητας.                                    Για αυτό, και η Εκκλησία της Ελλάδας με απόφαση της Ιεράς Συνόδου καθιέρωσε από το 1953 κι έκτοτε, ανήμερα της 28ης το συνεορτασμό της Αγίας Σκέπης δηλ. του ιερού Μαφορίου (του πέπλου) της Παναγίας μας-αρχικά ήταν την 1η του μήνα- εορτή που ανάγεται στα πρώιμα βυζαντινά χρόνια. Είναι φανερό, λοιπόν, ότι το θαύμα της Αγίας Σκέπης ως απόληξη των αιώνων της Παράδοσης, όχι μόνο διέλυσε το θρύλο του ακαταγώνιστου ιταλογερμανικού άξονα προβάλλοντας τα ιδανικά της ελευθερίας και της δημοκρατίας στους λαούς, αλλά έκανε και τους ευρωπαίους διπλωμάτες να «κλίνουν γόνυ»ευλαβικά στο μεγαλείο των Ελλήνων αναφωνώντας κατάπληκτοι ότι αν παραστεί ανάγκη δεν πρέπει πλέον «να πολεμούν όπως οι Έλληνες σαν ήρωες, αλλά «να πολεμούν σαν Έλληνες».
 
 
 
 
 
ΣΤΑΥΡΩΜΕΝΗ ΑΓΑΠΗ
Ειρήνη Ζαχαριουδάκη - Ψυχολόγος
 
‘’Τὸ οὐσιαστικότερο εἶναι νὰ φεύγεις ἀπ' τὸν τύπο καὶ νὰ πηγαίνεις στὴν οὐσία. Ὅ,τι γίνεται, νὰ γίνεται ἀπό ἀγάπη. Ἡ ἀγάπη ἐννοεῖ πάντα νὰ κάνεις θυσίες.’’
Ἅγιος Πορφύριος                                                                                                                        
 
   Στη διδασκαλία της Εκκλησίας μας η έννοια της αγάπης είναι συνυφασμένη με την έννοια της θυσίας. Όλη η ζωή και η διδασκαλία του Χριστού αποτελεί κάλεσμα σε αυτοθυσία και αυταπάρνηση στο όνομα της αγάπης. «Οστις θέλει οπίσω μου ελθείν, απαρνησάσθω εαυτόν και αράτω τον σταυρόν αυτού, και ακολουθείτω μοι».Μάρκ. Η΄ 34 – Θ1
   Ο Χριστός με τη Σταύρωσή Του δίνει το πρότυπο της αγάπης που πάσχει, μιας αγάπης πέρα από το μίσος και το θάνατο, εκούσια προσφορά και θυσία. Κάτω από το φως του Σταυρού του Κυρίου βιώνουμε την συγχωρητικότητα και την ευσπλαχνία, όταν συγχωρεί τους ίδιους τους σταυρωτές Του, στα πρόσωπα των οποίων μπορεί να αναγνωρίσει ο καθένας μας ένα κομμάτι του εαυτού του. Πρόκειται για το κομμάτι εκείνο που μισεί, αδικεί, βασανίζει, σταυρώνει καθημερινά τον συνάνθρωπο ή ΄΄νίπτει τας χείρας του΄΄ μπροστά στο κακό.
    Σταυρωτές, Πόντιοι Πιλάτοι ή σπλαχνικοί υποστηρικτές του καλού, άνθρωποι προσφοράς και αγάπης; Η επιλογή είναι δική μας και είναι ελεύθερη. Ωστόσο, ο δρόμος της αληθινής αγάπης δεν είναι πάντα ο ευκολότερος γιατί προϋποθέτει θυσία, εκούσια προσφορά, δόσιμο και όχι απολαβή, υπέρβαση εαυτού, δράση και όχι παθητικότητα. Αποτελεί έτσι ενεργητική δύναμη ικανή να μεταμορφώσει τον κόσμο. Η θυσιαστική αυτή αγάπη δε βιώνεται ως στέρηση και ως μείωση, αλλά ως προσφορά, γι' αυτό και χαροποιεί εκείνον που την προσφέρει, τον αναζωογονεί ως κινητήριος δύναμη, τον γεμίζει ζεστασιά και πληρότητα. Γι΄ αυτό και ο Σταυρός του Κυρίου, ως σύμβολο υπέρτατης αγάπης του Θεού για τον κόσμο, αποτελεί πηγή δύναμης, ευλογίας και χάριτος για όποιον τον προσκυνά.
    Η ικανότητα της αγάπης, ως πράξης προσφοράς, εξαρτάται από το βαθμό ανάπτυξης της προσωπικότητάς μας. Με όρους καθαρά ψυχολογικούς θα λέγαμε πως προϋποθέτει την υπέρβαση του σταδίου της εξάρτησης, της ναρκισσιστικής παντοδυναμίας, όπου προεξέχει η επιθυμία εκμετάλλευσης των άλλων, κυριαρχίας και κατοχής. Η ώριμη αγάπη αποτελεί πράξη ενεργητικής διείσδυσης στο πρόσωπο του άλλου με στόχο να συνδεθούμε μαζί του βαθύτερα και δημιουργικά, να πέσουν τα τείχη της απομόνωσης στο ''εγώ'' μας και να συναντήσουμε το πρόσωπο του συνανθρώπου μας όπως πραγματικά είναι και όχι ιδωμένο μέσα από τα μάτια της δικής μας επιθυμίας και ανάγκης. Οι ψυχικές ανάγκες του άλλου προέχουν στην αγάπη, φροντίζουμε γι' αυτές και τις σεβόμαστε, έχοντας επίγνωση της μοναδικότητας του κάθε ανθρώπου. Προσφέροντας γνήσιο ενδιαφέρον βοηθάμε αυτόν που αγαπάμε να εξελιχθεί προς όφελός του, ακόμη κι αν αυτό δε συμβαδίζει με τις δικές μας προσδοκίες.
   Γνήσιο παράδειγμα ώριμης, ανιδιοτελούς, θυσιαστικής, σταυρωμένης αγάπης αποτελεί η γονεϊκή αγάπη και προσφορά με όλες τις θυσίες που συνεπάγεται ο οικογενειακός βίος. Αλλά και η  συζυγική σχέση για να ευδοκιμήσει προϋποθέτει το ξεπέρασμα του εαυτού μας και τη διεύρυνση των ορίων του ''εγώ'' μας, προκειμένου να δώσουμε και  στο σύντροφό, όπως και στα παιδιά μας, από το περίσσευμα της καρδιάς μας. Παράδειγμα μοναδικής θυσίας αποτελεί και η ιεραποστολική διακονία όσων ξενιτεύονται για να διδάξουν το Λόγο του Θεού, αλλά και όσων μένοντας πίσω στηρίζουν το θεάρεστο έργο τους. Επιπλέον, κάθε φροντίδα για τους φτωχούς, τους αναξιοπαθούντες, τους αναγκεμένους και εν θλίψει ευρισκομένους συνανθρώπους μας αποτελεί πορεία ζωής στο δρόμο της θυσιαστικής αγάπης.
     Πηγή έμπνευσης και σημείο ενδυνάμωσης αποτελεί η υπέρτατη θυσία, ο Σταυρός του Κυρίου. Ένας Σταυρός που καθημερινά καλούμαστε όλοι να σηκώσουμε θαρραλέα στους ώμους μας. Μέσα μας βρίσκεται ο άνθρωπος που ξέρει να αγαπά χωρίς να περιμένει αντάλλαγμα. Μια απόφαση χρειάζεται. Απόφαση να αναζητήσουμε τα μεγάλα και τα ουσιώδη και να πορευθούμε σταθερά στο δρόμο που χάραξε ο Σταυρός του Κυρίου. Την αληθινή αγάπη που αγωνιά για τον άλλον, με γνήσιο ενδιαφέρον και φροντίδα, τη θυσία εαυτού για χάρη του συνανθρώπου με ηρωϊσμό, αρχοντιά και μεγαλείο ψυχής.
 
 
 
 
 
Στήν πραγματικότητα, ἡ χριστιανική θρησκεία μεταβάλλει τόν ἄνθρωπο καί τόν θεραπεύει. Ἡ κυριότερη, ὅμως, προϋπόθεση, γιά νά ἀντιληφθεῖ καί νά διακρίνει ὁ ἄνθρωπος τήν ἀλήθεια, εἶναι ἡ ταπείνωση. Ὁ ἐγωισμός σκοτίζει τό νοῦ τοῦ ἀνθρώπου, τόν μπερδεύει, τόν ὁδηγεῖ στήν πλάνη, στήν αἵρεση. Εἶναι σπουδαῖο νά κατανοήσει ὁ ἄνθρωπος τήν ἀλήθεια.                                                                                             Ὁ ἔρωτας πρός τόν Χριστό εἶναι κάτι ἄλλο. Δέν ἔχει τέλος, δέν ἔχει χορτασμό. Δίνει ζωή, δίνει σθένος, δίνει ὑγεία, δίνει, δίνει, δίνει… Κι ὅσο δίνει, τόσο πιό πολύ ὁ ἄνθρωπος θέλει νά ἐρωτεύεται. Ἐνῶ ὁ ἀνθρώπινος ἔρωτας μπορεῖ νά φθείρει τόν ἄνθρωπο, νά τόν τρελάνει. Ὅταν ἀγαπήσομε τόν Χριστό, ὅλες οἱ ἄλλες ἀγάπες ὑποχωροῦν. Οἱ ἄλλες ἀγάπες ἔχουν κορεσμό.. Ἡ ἀγάπη τοῦ Χριστοῦ δέν ἔχει κορεσμό. Ἡ σαρκική ἀγάπη ἔχει κορεσμό. Μετά μπορεῖ ν’ ἀρχίσει ἡ ζήλια, ἡ γκρίνια, μέχρι κι ὁ φόνος. Μπορεῖ νά μεταβληθεῖ σέ μίσος. Ἡ ἐν Χριστῷ ἀγάπη δέν ἀλλοιώνεται. Ἡ κοσμική ἀγάπη λίγο διατηρεῖται καί σιγά σιγά σβήνει, ἐνῶ ἡ θεία ἀγάπη ὁλοένα μεγαλώνει καί βαθαίνει. Κάθε ἄλλος ἔρωτας μπορεῖ νά φέρει τόν ἄνθρωπο σέ ἀπελπισία. Ὁ θεῖος ἔρως, ὅμως, μᾶς ἀνεβάζει στή σφαίρα τοῦ Θεοῦ, μᾶς χαρίζει γαλήνη, χαρά, πληρότητα. Οἱ ἄλλες ἡδονές κουράζουν, ἐνῶ αὐτή διαρκῶς δέν χορταίνεται. Εἶναι μία ἡδονή ἀκόρεστος, πού δέν τήν βαριέται κανείς ποτέ. Εἶναι τό ἄκρον ἀγαθόν.                                                                      (Γέροντος Πορφυρίου, Βίος και Λόγοι, εκδ. Ι. Μ. Χρυσοπηγής Κρήτης)
Ερμηνεία της θείας Λειτουργίας (4)
ΑΓΙΟΥ ΝΙΚΟΛΑΟΥ ΤΟΥ ΚΑΒΑΣΙΛΑ
Μνημονεύσεις των ονομάτων.
Ο ιερέας συνεχίζει την Προσκομιδή. Αφαιρεί τώρα μικρά κομματάκια (μερίδες) από τους υπόλοιπους άρτους, και σαν δώρα ιερά τα τοποθετεί στο άγιο Δισκάριο, λέγοντας για το καθένα: «Εις δόξαν της Παναγίας του Θεού Μητρός», ή «Εις πρεσβείαν του τάδε ή του τάδε Αγίου» ή «Εις άφεσιν αμαρτιών των τάδε ζώντων ή των τάδε τεθνεώτων». Τι σημαίνουν αυτά; Ευχαριστία στο Θεό και ικεσία. Γιατί με τα δώρα μας είτε ανταποδίδουμε στον ευεργέτη την ευεργεσία που μας έκανε είτε καλοπιάνουμε κάποιον για να μας ευεργετήσει. Έτσι και εδώ’ η Εκκλησία, με τα δώρα που προσφέρει στο Θεό, Τον ευχαριστεί γιατί στα πρόσωπα των Αγίων της τής δόθηκαν η άφεση των αμαρτιών και η βασιλεία των ουρανών. Και Τον ικετεύει να δοθούν αυτά τα αγαθά και στα παιδιά της που ακόμα ζουν και το τέλος τους είναι αβέβαιο, καθώς επίσης και σε εκείνα που έχουν πεθάνει, αλλά με ελπίδες όχι τόσο καλές και σίγουρες.
Για αυτό λοιπόν μνημονεύει ονομαστικά πρώτα τους Αγίους, έπειτα τους ζώντες και τέλος τους κεκοιμημένους. Και για τους Αγίους ευχαριστεί, ενώ για τους άλλους ικετεύει.


 
ΑΠΟ ΤΟ ΓΕΡΟΝΤΙΚΟ
Γι' αυτό, όσοι επιζητούν ν' αποκτήσουν την πραότητα, πρέπει να φροντίζουν όχι μόνο εναντίον των ανθρώπων να μην οργίζονται, μα ούτε και εναντίον των αλόγων ζώων ή των αψύχων πραγμάτων. Γιατί θυμάμαι ότι κι εγώ, όταν ήμουνα στην έρημο, θύμωσα μ' ένα καλάμι, πού δεν μου άρεσε το πάχος ή ή λεπτότητα του. Και μ' ένα ξύλο πάλι (θύμωσα), επειδή δεν μπόρεσα να το κόψω σύντομα. Άλλα και με μια τσακμακόπετρα οργίστηκα, γιατί βιαζόμουνα ν' ανάψω φωτιά και ή σπίθα δεν έβγαινε γρήγορα. Τόσο δυνάμωσε ο θυμός μου, ώστε να τον εκδηλώνω και προς τα αναίσθητα πράγματα.                                                   Ή τέλεια λοιπόν θεραπεία αυτής της αρρώστιας είναι τούτη: Το να φροντίσουμε να μη θυμώνουμε ούτε για δίκαια ούτε για άδικα (ζητήματα). Επειδή, όταν το σκοτεινό αυτό πάθος θολώσει τη διάνοια μας, ούτε φως διακρίσεως ούτε βεβαιότητα ορθής κρίσεως ούτε φροντίδα δικαιοσύνης θα βρεθεί μέσα μας. Και το Άγιο Πνεύμα θα φύγει μακριά μας, διωγμένο από την εσωτερική ταραχή . Πέρα άπ' όλα όσα είπαμε, πρέπει να έχουμε συνεχώς μπροστά στα μάτια μας την άγνωστη ώρα του θανάτου μας, κι έτσι να φυλαγόμαστε από την οργή και ν' απαλλαγούμε τελείως από το θυμό, σύμφωνα με την παραίνεση του προφήτη (Ψαλμ. 36:8). Και ας γνωρίζουμε, πώς ούτε ή σωφροσύνη ούτε ή απάρνηση όλου του υλικού κόσμου ούτε οι νηστείες και οι αγρυπνίες και οι άλλες κακουχίες θα μας ωφελήσουν σε τίποτα στη φοβερή Κρίση, αν βρεθούμε ένοχοι, επειδή είμαστε κάτω από την κυριαρχία της οργής και του μίσους.
OΡΘΟΔΟΞΗ ΚΑΤΗΧΗΣΗ
 
ΠΩΣ ΜΠΑΙΝΟΥΜΕ ΣΤΟΝ ΙΕΡΟ ΝΑΟ          (β’ μέρος)
 
 
Μετά την είσοδο μας στο Ναό προσκυνούμε τις Άγιες εικόνες που είναι στα προσκυνητάρια. Αθόρυβα χωρίς να ομιλούμε, χωρίς να χαιρετούμε η πολύ χειρότερα, να ασπαζόμαστε τους γνωστούς που βλέπουμε στο Ναό. Ποτέ σε ώρα ακολουθίας δεν συνεχίζουμε να προσκυνούμε τις εικόνες του Τέμπλου, γιατί είναι ενοχλητικό και διασπάται η προσοχή των πιστών. Η προσκύνηση αυτών των εικόνων θα γίνει στο τέλος των ακολουθιών.
Εάν την ώρα εισόδου μας στο Ναό συμπέσει να διαβάζεται ο εξάψαλμος του Όρθρου ή το Ευαγγέλιο, σταματάμε την κίνησή μας στην είσοδο του κυρίως Ναού. Από τη θέση αυτή παρακολουθούμε την ανάγνωση και μετά το πέρας συνεχίζουμε την κίνησή μας.
Το ιερό Βήμα
 
 
Το ιερότερο μέρος του Χριστιανικού Ναού είναι το Άγιο η Ιερό Βήμα ή Θυσιαστήριο, εντός του οποίου επιτελείται το μυστήριο των μυστηρίων, η Θεία ευχαριστία. Εντός του Ιερού Βήματος δύναται να εισέρχονται μόνο οι επίσκοποι, οι ιερείς, οι διάκονοι, και οι υποδιάκονοι, (15ος Κανών Νικολάου Κων/λεως). Ούτε άνδρες, ούτε γυναίκες επιτρέπεται να εισέρχονται σύμφωνα με τον 69ον κανόνα της ΣΤ’ Οικουμενικής Συνόδου. Ακόμα και οι χρισμένοι αυτοκράτορες σέβονταν τον κανόνα αυτό και δεν εισήρχοντο οποτεδήποτε στο Ιερό Βήμα.
Για λόγους οικονομίας, για να βοηθήσουν στο έργο του ιερέως, επιτρέπεται η είσοδος στα παιδιά (παπαδάκια) στους ιεροψάλτες και αναγνώστες, στους μοναχούς και νεωκόρους και σε όσους έχουν ειδικό λόγο και ειδική ευχή. Δυστυχώς σήμερα εισέρχονται διάφοροι άνθρωποι στο Ιερό Βήμα χωρίς λόγο, δημιουργώντας αναταραχή και αταξία. Σ’ αυτό υπεύθυνοι είναι οι ιερείς
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
Πηγές:
Α.    Λατρευτικό Εγχειρίδιο, π. Γεώργιος Κουγιουμτζόγλου, Θεσσαλονίκη.
Β. Συμβουλευτικό Εγχειρίδιο ορθοδόξου Λατρευτικής Ζωής, π. Γεώργιος Καλπούζος, εκδόσεις: Φωτοδότες.
 
 
ΤΑ ΔΙΚΑ ΣΑΣ MAIL
Η δικτατορία του...like - Δύο Αληθινές Ιστορίες
ΙΣΤΟΡΙΑ ΠΡΩΤΗ
Φίλος κολλητός ο Ντ. από παλιά. Έχουμε φάει ψωμί κι αλάτι μαζί από τα παιδικά μας χρόνια, αλλά μεγαλώνοντας...χαθήκαμε. Εκεί λοιπόν που αναρωτιόμουν τι να κάνει και που να βρίσκεται (ήξερα στο μεταξύ ότι είχε παντρευτεί και απέκτησε ένα αγοράκι), χθες το βράδυ με πήρε τηλέφωνο μετά από καιρό. Γιατί; Για να μου ζητήσει το λόγο που δεν έκανα like («μου αρέσει») σε κάτι φωτογραφίες του που δημοσίευσε στο Facebook (όπου βέβαια είμαστε...φίλοι, έστω και εικονικά). Έτσι λοιπόν με «θυμήθηκε», χωρίς καν να ρωτήσει τι κάνω, τα νέα μου κλπ... απλά νοιαζόταν για το χαμένο like! Τον ρώτησα πώς είναι, τον ευχαρίστησα που με θυμήθηκε μετά από τόσους μήνες, αλλά εκείνος τίποτα... «Μα καλά, δεν είδες τη φωτογραφία που έβαλα χθες;», επέμενε. Επέμενα κι εγώ όμως: «Τι κάνει η γυναίκα σου, το παιδάκι σου», συνέχιζα τις αφελείς (!!!) ερωτήσεις. Εκείνος επέμενε: «Λοιπόν στο ξαναστέλνω και κάνε like, μην το ξεχάσεις». Τότε αγανάκτησα: «Καλά ρε Ντ. είναι δυνατόν να μας έχεις ξεχάσει τόσο καιρό και να με ζαλιζεις τόση ώρα μόνο και μόνο για να σου κάνω like; Τι σόι φίλος είσαι εσύ;;; Ξέχασες που...» Είχα πάρει φόρα. Μάταια όμως. Ένα μακρόσυρτο «μπιπ, μπιπ» ακουγόταν από την άλλη άκρη της γραμμής. Ο παλιόφιλος είχε κλείσει. Πεπεισμένος ότι το πολυπόθητο like από μέρους μου είναι χαμένο, πέταξε μαζί μ' αυτό και την φιλία τόσων ετών...
ΙΣΤΟΡΙΑ ΔΕΥΤΕΡΗ
Καθισμένος σε καφετέρια της πόλης μου, απολαμβάνω το ηλιοβασίλεμα. Οι ήρεμες αυτές στιγμές γίνονται αντικείμενο σχολιασμού από την Μ. , την ξαδέρφη μου που ήρθε και με βρήκε στον Πειραιά «για να πούμε κάτι σημαντικό», όπως υποσχόταν. Πράγματι, η κουβέντα άναψε και κρατά κοντά τρεις ώρες τώρα. Αυτή η «σημαντική» συζήτηση, μάλλον φαίνεται να είναι και η μοναδική (!!!) στο κατάμεστο από νεολαία κυρίως μαγαζί. Όχι, δεν αστειεύομαι: Η μέτριας έντασης μουσική και κάποιες σκόρπιες κουβέντες θαμώνων είναι τα μόνα που ακούγονται, εκτός από μας τους δύο...πολυλογάδες. Κοιτάζω γύρω μου ψάχνοντας να βρω τι συμβαίνει. Δεξιά μου, βλέπω ένα ζευγάρι με τον καθένα βυθισμένο στην τεράστια οθόνη του κινητού του. Αριστερά, μια παρέα 4 ατόμων να κρατά παρόμοια κινητά και tablets, χωρίς να μπορεί να σηκώσει κεφάλι από αυτά. Παραδίπλα, εφήβους να βγάζουν μανιωδώς selfies κι έπειτα, ξανά και ξανά βύθισμα στην οθόνη, χωρίς καν να κοιτάζουν εκείνουν με τους οποίους είχαν βγει «μαζί». Βάζω μια ενοχλητική σκέψη στο μυαλό μου, αλλά αυτοκαθησυχάζομαι. «Ε, να μη δουν τα κινητά τους. Τι στο καλό, απομονωμένοι θα είναι;». «Έτσι είναι οι νέοι σήμερα, έτσι επικοινωνούν, δεν υπάρχει κανένα πρόβλημα, απλά εσύ δεν μπορείς να καταλάβεις τι γίνεται σήμερα». Άρα λοιπόν οι «μικρομέγαλοι», οι «μεσήλικες» και οι «γέροι» θα μοιάζουν με εμένα και την ξαδέρφη μου, σκέφτομαι. Ωραία! Έλα όμως που το «επιχείρημα» αυτό καταρρίπτεται αμέσως, όταν μια παρέα πενηντάρηδων και εξηντάρηδων έρχεται να καθήσει στο μπροστινό μας τραπέζι! Τι κάνουν; Πριν ζητήσουν κατάλογο ή παραγγείλουν, ρωτούν με αγωνία τον σερβιτόρο αν το κατάστημα διαθέτει wi-fi! Όταν λαμβάνουν την θετική απάντηση, βγάζουν στο τραπέζι τα γνωστά tablets και κινητά. Έπειτα, απόλυτη σιγή επικρατεί. Μια από την παρέα σηκώνεται και φωτογραφίζει το ηλιοβασίλεμα. «Δεν μπορεί, λέω μέσα μου, τουλάχιστον αυτό θα το μοιραστεί με τους άλλους εκεί δίπλα της!». Πράγματι, το μοιράζεται. Βυθίζεται στο πανάκριβο smartphone της και κάνει share, χωρίς να βγάλει μιλιά στους ανθρώπους που βγήκαν μαζί της. Φαίνεται ιδιαίτερα ευχαριστημένη. Συζητάμε χαμηλόφωνα με την Μ. για την αποβλάκωση, τον εξαναγκασμό και τελικά την δικτατορία που έχουν επιβάλει στη σύγχρονη κοινωνία τα λεγόμενα «μέσα κοινωνικής δικτύωσης». Γυρίζουν πολλοί και μας κοιτάνε. Σχεδόν ψιθυρίζουμε τώρα, για να μην χαλάμε την ησυχία των . Πάλι μας κοιτάνε, με ύφος έκπληξης και απορίας. «Καλά, για να μιλήσετε ήρθατε εδώ; Τίποτα άλλο δεν έχετε να κάνετε;», μοιάζουν να λένε. Λίγο πριν φύγουμε, μια κοπελίτσα από το τραπέζι των εφήβων μας πλησιάζει. Τι να θέλει; «Αν μπορείτε να μας βγάλετε μια φωτογραφία», λέει. Ενθουσιασμένος και μόνο από την ιδέα πως αυτό θα τους κάνει έστω και λίγο να ξεκολλήσουν από τις οθόνες τους, παίρνω το κινητό και τους τραβάω φωτογραφία! Όλοι χαμογελαστοί. Να είναι άραγε αληθινά αυτά τα χαμόγελα; «Τραβήξτε μία ακόμα, κύριε», λέει παίρνοντας άλλη πόζα. Δείχνουν στις φωτογραφίες μια ωραία παρέα. Πριν προλάβω να δώσω το κινητό στην κάτοχό του, ακούω: «Φ. την κοινοποίησες; Άντε, τι περιμένεις;» Η Φ. κοινοποιεί τις φωτογραφίες σε δευτερόλεπτα. Γρήγορες κινήσεις, αμήχανα χέρια. Σκοτεινό, χαμηλωμένο βλέμμα που φωτίζεται αχνά από το δυνατό φως της τεράστιας οθόνης. Το διάλειμμα με την φωτογραφία τελείωσε. Τώρα πάλι «με τα μούτρα», σιωπηλά και προσηλωμένα, στο αδυσώπητο κυνήγι του like. Άλλωστε και η φωτογραφία σ' αυτό ακριβώς χρησίμευσε: Στο να δείξει «πόσο καλά περνάνε» άνθρωποι που δεν αντάλλαξαν σχεδόν ούτε λέξη όσες ώρες κάθονται μαζί, δίπλα - δίπλα! Τι σημασία έχει όμως; Αν το φωτογραφικό στιγμιότυπο πάρει πολλά «μου αρέσει», όλα θα είναι μια χαρά! Διαφορετικά... Όλα για το φαίνεσθαι, όλα για το θεαθήναι. Υποκρισία και επιδειξιομανία ταυτόχρονα. Καταντήσαμε φυλακισμένοι και δέσμιοι μιας ιδιότυπης χούντας, μιας απάνθρωπης και αντικοινωνικής εικονικής πραγματικότητας: Της δικτατορίας του...like.
Το  mail λάβαμε από: «xristianos orthodoxos»
ANTI EPILOGOU
Επιμέλεια:
Δημήτρης Νέντας - Πρωτοψάλτης
«Η σιωπή κι η μουσική στην λατρεία»
«Αναφέρεται πως είχαν πάει τρεις επισκέπτες στον Μέγα Αντώνιο. Οι δύο τον ρωτούσαν για πολλά και διάφορα πράγματα. Ο τρίτος δεν ρωτούσε τίποτε. Όχι γιατί δεν είχε ανάγκη από νουθεσία ή γιατί αισθανόταν πνευματικά επαρκής και δεν εκτιμούσε τον χαρίεντα λόγο του οσίου, αλλά γιατί διδασκόταν περισσότερο από τη στάση του, τη σιωπή του, την ηρεμία της μορφής του. Όταν τον ρώτησε ο Άγιος «εσύ γιατί δεν με ρωτάς κάτι;», του λέει αυθόρμητα : «Μου φτάνει μόνο που σε βλέπω άγιε του Θεού». Του ήταν αρκετό, διδακτικό, ωφέλιμο αυτό. Συναισθανόταν τη θεολογία της σιωπής του, που καταφάσκει στο άλγος του κόσμου κι αρνείται τη γοητεία της υπερφίαλης γνώσης.                                                                                                Η Εκκλησία αξίζει και πρέπει ν’ αξιοποιήσει περισσότερο τον λατρευτικό της πλούτο. Κυρίως η θεία Λειτουργία είναι αστείρευτη πηγή δυνάμεως, ειρήνης, χάριτος και ζωής. Στους κόλπους της Εκκλησίας υπάρχει η αληθινή ησυχία, σιγή και ανάπαυση».
(Μοναχού Μωυσέως, Η εύλαλη σιωπή, Εκδόσεις Εν πλω, σελ. 26, 34)
« Σιγή, λοιπόν, και «σιγησάτω πάσα σαρξ βροτεία» και «πάσαν την βιωτικήν αποθώμεθα μέριμναν», κατά το μυστήριον της θείας ευχαριστίας και όχι κηρύγματα και ανακοινώσεις και κρίσεις και συμπεράσματα πριν ή καταλυθώσι τα Άγια και ο Κύριος είναι παρών. Αυτά έχουν θέσιν εις την λειτουργίαν των κατηχουμένων μετά τ’ αποστολο-ευαγγέλια, εις τα κείμενα των οποίων αναφέρονται, συνήθως, και αι ομιλίαι.          Αύτη ήτο η πράξις και η τάξις της Εκκλησίας μας η παλαιά, τα δε σημερινά κηρύγματα και αυτοσχέδιοι εκλογαί ψαλμών, αντί ‘κοινωνικών’, είναι καμώματα αμαθείας αθηναϊκά, τα οποία ομού με τας ωδειακάς ξηροφωνίας, τείνουν – διά του ραδιοφώνου – να καταστούν έθος πανελλήνιον.                                               Μόνον απαλή, αργή και με ολιγόλογον κείμενον του ‘κοινωνικού’, μελωδία ’που δεν δίδει χώραν εις διαλογισμούς κατά την ώραν της μεταλήψεως, αυτό θα είπη το ‘σιγησάτω’».                                                             
(Σίμων Καράς, Ιωάννης Μαΐστωρ ο Κουκουζέλης και η εποχή του, Εκδόσεις Σύλλογος προς διάδοσιν της Εθνικής Μυσικής, σελ. 14)                                                                                                                              «Οι σύντομες φράσεις των ‘Λειτουργικών’ (Πατέρα, Υιόν… Έλεον ειρήνης… Έχομεν προς τον Κύριον… Άξιον και δίκαιον…) δεν αντέχουν σε μελωδίες που η έκτασή τους εγγίζει την δις διαπασών, όταν μάλιστα οι εκφωνήσεις των κληρικών κινούνται μέσα στα στενά όρια του παραδοσιακού λογαοιδικού τρόπου εκφωνήσεως των λειτουργικών κειμένων. Το ίδιο συμβαίνει με τα ‘Κύριε ελέησον’, της Μεγάλη Συναπτής και των άλλων συναφών Αιτήσεων. Μεταξύ των εκφωνήσεων των Κληρικών και των Ψαλτικών αποκρίσεων πρέπει να υπάρχει η ενδεδειγμένη ισόρροπη μελωδική αναλογία».                                               
(Γ. Αγγελινάρας, Έκφρασις της Ψαλτικής Τέχνης, Εκδόσεις Άθως, σελ. 53)
 
 

 EN APXH 

 

Αγαπητοί μας ενορίτες,

 Στο Ευαγγέλιο της Δ’ Κυριακής του Λουκά, θα ακούσουμε για ένα γεωργό που πήρε σπόρο και πήγε να σπείρει τους αγρούς του. Όπως έσπερνε, δεν έπεσε σε ένα μέρος ο σπόρος, αλλά άλλος έπεσε στον δρόμο, άλλος στην πέτρα, άλλος στα αγκάθια και άλλος στην καλή και εύφορη γη.                                                                          Τι σημαίνουν τα λόγια αυτά; Ο γεωργός είναι ο Χριστός, ο οποίος βγήκε να σπείρει το σπόρο –τον λόγο του Θεού, το ευαγγέλιο- στις καρδιές των ανθρώπων. Σε όλες τις καρδιές, χωρίς διάκριση.                                      Πια καρδιά είναι ο δρόμος; Είναι η υπερήφανη καρδιά. Η σκληρή όπως λέμε καρδιά, που ακούει μεν τον λόγο του θεού αλλά δεν τον βάζει μέσα της. Έρχεται μετά ο διάβολος –αυτό σημαίνουν τα πουλιά που τρώνε τον σπόρο- και εξαφανίζει τον σπόρο και δεν μένει στην καρδιά τίποτα. Χρόνια ολόκληρα ακούμε κηρύγματα, ομιλίες, διαβάζουμε βιβλία, αλλά μέχρι εκεί! Τίποτε άλλο. Η ζωή μας εξακολουθεί να είναι ακριβώς η ίδια. Μια μίζερη καθημερινότητα. Να μην συγχωρούμε, να μην αγαπάμε, να μην αλλάζουμε, να μην διορθωνόμαστε. Τόσα χρόνια, είμαστε οι ίδιοι κακόμοιροι χριστιανοί, με τις κακίες μας, τα μούτρα μας, τις παρεξηγήσεις μας, τους εγωισμούς μας, τις μικρότητες μας. Τόσα χρόνια ταμπουρωμένοι πίσω από το προσωπείο του καλού ανθρώπου, που συμβιβάζεται με την μετριότητα, με τα λίγα. Αν όμως κάποιος από εμάς ανήκει σε αυτή την κατηγορία, ας μην απελπίζεται, αλλά ας θυμηθεί – όπως λέει ο άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός- τον βασιλιά των Εβραίων, τον Μανασσή και ας κάνει το ίδιο. Ο Μανασσής, θυμήθηκε τις αμαρτίες του, έκλαψε, μετανόησε και ζήτησε από τον Θεό να τον σώσει με την υπόσχεση να διορθωθεί.                                                      Πια καρδιά είναι η πέτρα; Πέτρα είναι η καρδιά εκείνου που ακούει τον λόγο του Θεού, τον δέχεται με χαρά, όμως με τον πρώτο πειρασμό, τον αρνείται. Ενθουσιαζόμαστε πολλές φορές από τον λόγο του Θεού, μας πιάνει ένας ζήλος –θα αγωνιστώ, θα κάνω νηστείες, θα κάνω μετάνοιες, θα μαρτυρήσω για τον Χριστό- και μπροστά σε μία πρόκληση, τα ξεχνάμε όλα. Μία αρρώστια, ένας θάνατος κάποιου δικού μας, μια αποτυχία στις εξετάσεις, μία κακή στιγμή, μια αναποδιά στη δουλειά, και όλος αυτός ο ενθουσιασμός εξανεμίζεται, ξεραίνεται, στεγνώνει στη στιγμή. Αφού ο Θεός δεν με βοήθησε, παύω να πιστεύω! Αφού αρρώστησα, δεν υπάρχει Θεός! Αν υπάρχει Θεός, ας κάνει τώρα κάτι, διαφορετικά, θα σταματήσω και εγώ να πηγαίνω εκκλησία. Αν κάποιος από εμάς ανήκει σε αυτή την κατηγορία και αρνήθηκε με την ζωή του τον Χριστό, ας μην απελπίζεται, αλλά ας θυμηθεί – όπως λέει πάλι ο άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός- τον απόστολο Πέτρο, ο οποίος μπροστά σε έναν πειρασμό, αρνήθηκε τον Χριστό και μάλιστα τρεις φορές. Όμως ακούγοντας τον πετεινό, θυμήθηκε τα λόγια του Χριστού, ήρθε σε μετάνοια και έκλαψε πικρά και ο Χριστός τον συγχώρησε!                                                                             Τέλος η γη με τα αγκάθια, είναι η καρδιά εκείνου που ακούει τον λόγο του Θεού, άλλα ύστερα έρχονται τα σαρκικά πάθη και τον πνίγουν. Αγωνιζόμαστε στο δρόμο του Θεού αλλά επειδή αφήνουμε αφύλαχτο τον εαυτό μας στις αιτίες των σαρκικών παθών, κάποια στιγμή αυτές φυτρώνουν και μας καταστρέφουν ό,τι πνευματικό και ωραίο καλλιεργούσαμε τόσο καιρό. Όμως αν πάλι κάποιος από εμάς ανήκει σε αυτή την κατηγορία, και βρίσκεται πνιγμένος με τα αγκάθια των σαρκικών παθών, ας μην απελπίζεται αλλά ας θυμηθεί την αγία Μαρία την Αιγυπτία. Από δώδεκα χρονών, νύχτα και ημέρα έκανε σαρκικές αμαρτίες. Την φώτισε όμως ο Θεός και ήρθε σε μετάνοια, έκλαψε, μετανόησε έζησε με μεγάλη άσκηση και ο Θεός την δέχτηκε, αναδεικνύοντάς την μεγάλη αγία της εκκλησίας μας. Αν λοιπόν –καταλήγει ο άγιος Κοσμάς- είναι κανείς όπως η αγία Μαρία, πνιγμένος στα σαρκικά πάθη, ας κλάψει ας μετανοήσει και ο κύριος θα τον δεχτεί όπως και την αγία.                                                                                         Βλέπουμε λοιπόν ότι ο Θεός δεν αποκλείει κανέναν από κοντά του, γι’ αυτό σπέρνει τον σπόρο και εκεί που φαινομενικά δεν πρόκειται να φυτρώσει. Συνεπώς, όλοι οι άνθρωποι μπορούμε να γίνουμε καλό χωράφι και να αποδώσουμε   καρπούς. Αν θα γίνουμε καλό χωράφι εξαρτάται από εμάς πόσο θα το οργώσουμε με την μετάνοια μας και θα το ποτίσουμε με τα δάκρυα  μας.


π. Τύχων Κουτσοφιός


 

 

 

Πρωτότυπα άρθρα από τους ενορίτες μας 

 

28η ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ 1940-Η ΑΛΗΘΕΙΑ ΕΝΟΣ…ΜΥΘΟΥ.

Κατερίνα Μιχαλοπούλου – Θεολόγος, Φιλόλογος

Το ελληνικό ΟΧΙ προς την Ιταλία τα ξημερώματα της 28ης Οκτωβρίου του΄40 αποτέλεσε ένα δισύλλαβο χρησμό που ο ήχος του έγινε σάλπισμα, το φως του, λάβα και παρέσυρε ολόκληρο το ελληνικό έθνος, ενώ μέσα στον απόηχο του συναγερμού των σειρήνων ξεχώρισαν ωσάν από το παρελθόν θούριοι, παιάνες, εμβατήρια και όρκοι. Το τελεσίγραφο του φρενοβλαβούς δικτάτορα Μουσολίνι που μέσω του πρεσβευτή του Γκράτσι ζητούσε «Γη και΄Υδωρ», έφερνε για μια φορά ακόμα τους Έλληνες πρόσωπο με πρόσωπο με την Ιστορία.                                                Πριν από δυόμισι χιλιάδες περίπου χρόνια, ο Πέρσης βασιλιάς Δαρείος είχε απαιτήσει το ίδιο ακριβώς πράγμα και η απάντηση των αρχαίων προγόνων μας ήταν «τεθνάναι καλώς μάλλον ή ζην αισχρώς»δηλ.«καλύτερα να πεθάνουμε ένδοξα παρά να ζούμε ντροπιασμένα» και πολεμώντας έσωσαν τις πόλεις-κράτη από τον περσικό βαρβαρισμό. Με τη σειρά τους τώρα οι Πανέλληνες απάντησαν όχι και κλήθηκαν να σώσουν τον ευρωπαϊκό πολιτισμό.                           Η εποποιΐα του΄40 αποτελεί σίγουρα πρόκληση για όσους ερμηνεύουν τα γεγονότα με τους νόμους του ιστορικού υλισμού. Πώς συνετρίβησαν οκτώ εκατομμύρια λόγχες Ιταλών και πλήθος θωρηκτών καταδρομικών με έξι μόνο υποβρύχια και ελάχιστα παλιού τύπου αεροπλάνα; Πώς ο αδύναμος Δαβίδ νίκησε το φοβερό Γολιάθ; Πώς ο άγιος Νέστωρ εξοντώνει το γίγαντα Λυαίο; Εδώ όμως η επιστήμη των συσχετισμών και η λογική των αριθμών σιωπά. Κι αυτό, διότι πλέον μιλά η αγαθότητα και παντοδυναμία της Αγίας Τριάδας διαμέσου του πολυλατρεμένου προσώπου της Κυρίας Θεοτόκου. Εκείνη, όπως άλλοτε, στο Βυζάντιο ως Υπέρμαχος Στρατηγός συνέδραμε το λαό στην αντιμετώπιση των Αράβων, έτσι και τώρα οδήγησε και έστερξε τον Έλληνα φαντάρο στα βορειοηπειρωτικά βουνά που έμελλαν να γίνουν ο καταποντισμός της ιταλικής μεραρχίας Τζούλια και ο τάφος της φασιστικής βαρβαρότητας.                                    Για αυτό, και η Εκκλησία της Ελλάδας με απόφαση της Ιεράς Συνόδου καθιέρωσε από το 1953 κι έκτοτε, ανήμερα της 28ης το συνεορτασμό της Αγίας Σκέπης δηλ. του ιερού Μαφορίου (του πέπλου) της Παναγίας μας-αρχικά ήταν την 1η του μήνα- εορτή που ανάγεται στα πρώιμα βυζαντινά χρόνια. Είναι φανερό, λοιπόν, ότι το θαύμα της Αγίας Σκέπης ως απόληξη των αιώνων της Παράδοσης, όχι μόνο διέλυσε το θρύλο του ακαταγώνιστου ιταλογερμανικού άξονα προβάλλοντας τα ιδανικά της ελευθερίας και της δημοκρατίας στους λαούς, αλλά έκανε και τους ευρωπαίους διπλωμάτες να «κλίνουν γόνυ»ευλαβικά στο μεγαλείο των Ελλήνων αναφωνώντας κατάπληκτοι ότι αν παραστεί ανάγκη δεν πρέπει πλέον «να πολεμούν όπως οι Έλληνες σαν ήρωες, αλλά «να πολεμούν σαν Έλληνες».

 

 

 

 

 

ΣΤΑΥΡΩΜΕΝΗ ΑΓΑΠΗ

Ειρήνη Ζαχαριουδάκη - Ψυχολόγος

 

‘’Τὸ οὐσιαστικότερο εἶναι νὰ φεύγεις ἀπ' τὸν τύπο καὶ νὰ πηγαίνεις στὴν οὐσία. Ὅ,τι γίνεται, νὰ γίνεται ἀπό ἀγάπη. Ἡ ἀγάπη ἐννοεῖ πάντα νὰ κάνεις θυσίες.’’

Ἅγιος Πορφύριος                                                                                                                        

 

   Στη διδασκαλία της Εκκλησίας μας η έννοια της αγάπης είναι συνυφασμένη με την έννοια της θυσίας. Όλη η ζωή και η διδασκαλία του Χριστού αποτελεί κάλεσμα σε αυτοθυσία και αυταπάρνηση στο όνομα της αγάπης. «Οστις θέλει οπίσω μου ελθείν, απαρνησάσθω εαυτόν και αράτω τον σταυρόν αυτού, και ακολουθείτω μοι».Μάρκ. Η΄ 34 – Θ1

   Ο Χριστός με τη Σταύρωσή Του δίνει το πρότυπο της αγάπης που πάσχει, μιας αγάπης πέρα από το μίσος και το θάνατο, εκούσια προσφορά και θυσία. Κάτω από το φως του Σταυρού του Κυρίου βιώνουμε την συγχωρητικότητα και την ευσπλαχνία, όταν συγχωρεί τους ίδιους τους σταυρωτές Του, στα πρόσωπα των οποίων μπορεί να αναγνωρίσει ο καθένας μας ένα κομμάτι του εαυτού του. Πρόκειται για το κομμάτι εκείνο που μισεί, αδικεί, βασανίζει, σταυρώνει καθημερινά τον συνάνθρωπο ή ΄΄νίπτει τας χείρας του΄΄ μπροστά στο κακό.

    Σταυρωτές, Πόντιοι Πιλάτοι ή σπλαχνικοί υποστηρικτές του καλού, άνθρωποι προσφοράς και αγάπης; Η επιλογή είναι δική μας και είναι ελεύθερη. Ωστόσο, ο δρόμος της αληθινής αγάπης δεν είναι πάντα ο ευκολότερος γιατί προϋποθέτει θυσία, εκούσια προσφορά, δόσιμο και όχι απολαβή, υπέρβαση εαυτού, δράση και όχι παθητικότητα. Αποτελεί έτσι ενεργητική δύναμη ικανή να μεταμορφώσει τον κόσμο. Η θυσιαστική αυτή αγάπη δε βιώνεται ως στέρηση και ως μείωση, αλλά ως προσφορά, γι' αυτό και χαροποιεί εκείνον που την προσφέρει, τον αναζωογονεί ως κινητήριος δύναμη, τον γεμίζει ζεστασιά και πληρότητα. Γι΄ αυτό και ο Σταυρός του Κυρίου, ως σύμβολο υπέρτατης αγάπης του Θεού για τον κόσμο, αποτελεί πηγή δύναμης, ευλογίας και χάριτος για όποιον τον προσκυνά.

    Η ικανότητα της αγάπης, ως πράξης προσφοράς, εξαρτάται από το βαθμό ανάπτυξης της προσωπικότητάς μας. Με όρους καθαρά ψυχολογικούς θα λέγαμε πως προϋποθέτει την υπέρβαση του σταδίου της εξάρτησης, της ναρκισσιστικής παντοδυναμίας, όπου προεξέχει η επιθυμία εκμετάλλευσης των άλλων, κυριαρχίας και κατοχής. Η ώριμη αγάπη αποτελεί πράξη ενεργητικής διείσδυσης στο πρόσωπο του άλλου με στόχο να συνδεθούμε μαζί του βαθύτερα και δημιουργικά, να πέσουν τα τείχη της απομόνωσης στο ''εγώ'' μας και να συναντήσουμε το πρόσωπο του συνανθρώπου μας όπως πραγματικά είναι και όχι ιδωμένο μέσα από τα μάτια της δικής μας επιθυμίας και ανάγκης. Οι ψυχικές ανάγκες του άλλου προέχουν στην αγάπη, φροντίζουμε γι' αυτές και τις σεβόμαστε, έχοντας επίγνωση της μοναδικότητας του κάθε ανθρώπου. Προσφέροντας γνήσιο ενδιαφέρον βοηθάμε αυτόν που αγαπάμε να εξελιχθεί προς όφελός του, ακόμη κι αν αυτό δε συμβαδίζει με τις δικές μας προσδοκίες.

   Γνήσιο παράδειγμα ώριμης, ανιδιοτελούς, θυσιαστικής, σταυρωμένης αγάπης αποτελεί η γονεϊκή αγάπη και προσφορά με όλες τις θυσίες που συνεπάγεται ο οικογενειακός βίος. Αλλά και η  συζυγική σχέση για να ευδοκιμήσει προϋποθέτει το ξεπέρασμα του εαυτού μας και τη διεύρυνση των ορίων του ''εγώ'' μας, προκειμένου να δώσουμε και  στο σύντροφό, όπως και στα παιδιά μας, από το περίσσευμα της καρδιάς μας. Παράδειγμα μοναδικής θυσίας αποτελεί και η ιεραποστολική διακονία όσων ξενιτεύονται για να διδάξουν το Λόγο του Θεού, αλλά και όσων μένοντας πίσω στηρίζουν το θεάρεστο έργο τους. Επιπλέον, κάθε φροντίδα για τους φτωχούς, τους αναξιοπαθούντες, τους αναγκεμένους και εν θλίψει ευρισκομένους συνανθρώπους μας αποτελεί πορεία ζωής στο δρόμο της θυσιαστικής αγάπης.

     Πηγή έμπνευσης και σημείο ενδυνάμωσης αποτελεί η υπέρτατη θυσία, ο Σταυρός του Κυρίου. Ένας Σταυρός που καθημερινά καλούμαστε όλοι να σηκώσουμε θαρραλέα στους ώμους μας. Μέσα μας βρίσκεται ο άνθρωπος που ξέρει να αγαπά χωρίς να περιμένει αντάλλαγμα. Μια απόφαση χρειάζεται. Απόφαση να αναζητήσουμε τα μεγάλα και τα ουσιώδη και να πορευθούμε σταθερά στο δρόμο που χάραξε ο Σταυρός του Κυρίου. Την αληθινή αγάπη που αγωνιά για τον άλλον, με γνήσιο ενδιαφέρον και φροντίδα, τη θυσία εαυτού για χάρη του συνανθρώπου με ηρωϊσμό, αρχοντιά και μεγαλείο ψυχής.

 

 

 

 

 


Στήν πραγματικότητα, ἡ χριστιανική θρησκεία μεταβάλλει τόν ἄνθρωπο καί τόν θεραπεύει. Ἡ κυριότερη, ὅμως, προϋπόθεση, γιά νά ἀντιληφθεῖ καί νά διακρίνει ὁ ἄνθρωπος τήν ἀλήθεια, εἶναι ἡ ταπείνωση. Ὁ ἐγωισμός σκοτίζει τό νοῦ τοῦ ἀνθρώπου, τόν μπερδεύει, τόν ὁδηγεῖ στήν πλάνη, στήν αἵρεση. Εἶναι σπουδαῖο νά κατανοήσει ὁ ἄνθρωπος τήν ἀλήθεια.                                                                                             Ὁ ἔρωτας πρός τόν Χριστό εἶναι κάτι ἄλλο. Δέν ἔχει τέλος, δέν ἔχει χορτασμό. Δίνει ζωή, δίνει σθένος, δίνει ὑγεία, δίνει, δίνει, δίνει… Κι ὅσο δίνει, τόσο πιό πολύ ὁ ἄνθρωπος θέλει νά ἐρωτεύεται. Ἐνῶ ὁ ἀνθρώπινος ἔρωτας μπορεῖ νά φθείρει τόν ἄνθρωπο, νά τόν τρελάνει. Ὅταν ἀγαπήσομε τόν Χριστό, ὅλες οἱ ἄλλες ἀγάπες ὑποχωροῦν. Οἱ ἄλλες ἀγάπες ἔχουν κορεσμό.. Ἡ ἀγάπη τοῦ Χριστοῦ δέν ἔχει κορεσμό. Ἡ σαρκική ἀγάπη ἔχει κορεσμό. Μετά μπορεῖ ν’ ἀρχίσει ἡ ζήλια, ἡ γκρίνια, μέχρι κι ὁ φόνος. Μπορεῖ νά μεταβληθεῖ σέ μίσος. Ἡ ἐν Χριστῷ ἀγάπη δέν ἀλλοιώνεται. Ἡ κοσμική ἀγάπη λίγο διατηρεῖται καί σιγά σιγά σβήνει, ἐνῶ ἡ θεία ἀγάπη ὁλοένα μεγαλώνει καί βαθαίνει. Κάθε ἄλλος ἔρωτας μπορεῖ νά φέρει τόν ἄνθρωπο σέ ἀπελπισία. Ὁ θεῖος ἔρως, ὅμως, μᾶς ἀνεβάζει στή σφαίρα τοῦ Θεοῦ, μᾶς χαρίζει γαλήνη, χαρά, πληρότητα. Οἱ ἄλλες ἡδονές κουράζουν, ἐνῶ αὐτή διαρκῶς δέν χορταίνεται. Εἶναι μία ἡδονή ἀκόρεστος, πού δέν τήν βαριέται κανείς ποτέ. Εἶναι τό ἄκρον ἀγαθόν.                                                                      (Γέροντος Πορφυρίου, Βίος και Λόγοι, εκδ. Ι. Μ. Χρυσοπηγής Κρήτης)

Ερμηνεία της θείας Λειτουργίας (4)
ΑΓΙΟΥ ΝΙΚΟΛΑΟΥ ΤΟΥ ΚΑΒΑΣΙΛΑ

Μνημονεύσεις των ονομάτων.

Ο ιερέας συνεχίζει την Προσκομιδή. Αφαιρεί τώρα μικρά κομματάκια (μερίδες) από τους υπόλοιπους άρτους, και σαν δώρα ιερά τα τοποθετεί στο άγιο Δισκάριο, λέγοντας για το καθένα: «Εις δόξαν της Παναγίας του Θεού Μητρός», ή «Εις πρεσβείαν του τάδε ή του τάδε Αγίου» ή «Εις άφεσιν αμαρτιών των τάδε ζώντων ή των τάδε τεθνεώτων». Τι σημαίνουν αυτά; Ευχαριστία στο Θεό και ικεσία. Γιατί με τα δώρα μας είτε ανταποδίδουμε στον ευεργέτη την ευεργεσία που μας έκανε είτε καλοπιάνουμε κάποιον για να μας ευεργετήσει. Έτσι και εδώ’ η Εκκλησία, με τα δώρα που προσφέρει στο Θεό, Τον ευχαριστεί γιατί στα πρόσωπα των Αγίων της τής δόθηκαν η άφεση των αμαρτιών και η βασιλεία των ουρανών. Και Τον ικετεύει να δοθούν αυτά τα αγαθά και στα παιδιά της που ακόμα ζουν και το τέλος τους είναι αβέβαιο, καθώς επίσης και σε εκείνα που έχουν πεθάνει, αλλά με ελπίδες όχι τόσο καλές και σίγουρες.

Για αυτό λοιπόν μνημονεύει ονομαστικά πρώτα τους Αγίους, έπειτα τους ζώντες και τέλος τους κεκοιμημένους. Και για τους Αγίους ευχαριστεί, ενώ για τους άλλους ικετεύει.




 

ΑΠΟ ΤΟ ΓΕΡΟΝΤΙΚΟ

Γι' αυτό, όσοι επιζητούν ν' αποκτήσουν την πραότητα, πρέπει να φροντίζουν όχι μόνο εναντίον των ανθρώπων να μην οργίζονται, μα ούτε και εναντίον των αλόγων ζώων ή των αψύχων πραγμάτων. Γιατί θυμάμαι ότι κι εγώ, όταν ήμουνα στην έρημο, θύμωσα μ' ένα καλάμι, πού δεν μου άρεσε το πάχος ή ή λεπτότητα του. Και μ' ένα ξύλο πάλι (θύμωσα), επειδή δεν μπόρεσα να το κόψω σύντομα. Άλλα και με μια τσακμακόπετρα οργίστηκα, γιατί βιαζόμουνα ν' ανάψω φωτιά και ή σπίθα δεν έβγαινε γρήγορα. Τόσο δυνάμωσε ο θυμός μου, ώστε να τον εκδηλώνω και προς τα αναίσθητα πράγματα.                                                   Ή τέλεια λοιπόν θεραπεία αυτής της αρρώστιας είναι τούτη: Το να φροντίσουμε να μη θυμώνουμε ούτε για δίκαια ούτε για άδικα (ζητήματα). Επειδή, όταν το σκοτεινό αυτό πάθος θολώσει τη διάνοια μας, ούτε φως διακρίσεως ούτε βεβαιότητα ορθής κρίσεως ούτε φροντίδα δικαιοσύνης θα βρεθεί μέσα μας. Και το Άγιο Πνεύμα θα φύγει μακριά μας, διωγμένο από την εσωτερική ταραχή . Πέρα άπ' όλα όσα είπαμε, πρέπει να έχουμε συνεχώς μπροστά στα μάτια μας την άγνωστη ώρα του θανάτου μας, κι έτσι να φυλαγόμαστε από την οργή και ν' απαλλαγούμε τελείως από το θυμό, σύμφωνα με την παραίνεση του προφήτη (Ψαλμ. 36:8). Και ας γνωρίζουμε, πώς ούτε ή σωφροσύνη ούτε ή απάρνηση όλου του υλικού κόσμου ούτε οι νηστείες και οι αγρυπνίες και οι άλλες κακουχίες θα μας ωφελήσουν σε τίποτα στη φοβερή Κρίση, αν βρεθούμε ένοχοι, επειδή είμαστε κάτω από την κυριαρχία της οργής και του μίσους.

OΡΘΟΔΟΞΗ ΚΑΤΗΧΗΣΗ

 

ΠΩΣ ΜΠΑΙΝΟΥΜΕ ΣΤΟΝ ΙΕΡΟ ΝΑΟ          (β’ μέρος)

 

 

Μετά την είσοδο μας στο Ναό προσκυνούμε τις Άγιες εικόνες που είναι στα προσκυνητάρια. Αθόρυβα χωρίς να ομιλούμε, χωρίς να χαιρετούμε η πολύ χειρότερα, να ασπαζόμαστε τους γνωστούς που βλέπουμε στο Ναό. Ποτέ σε ώρα ακολουθίας δεν συνεχίζουμε να προσκυνούμε τις εικόνες του Τέμπλου, γιατί είναι ενοχλητικό και διασπάται η προσοχή των πιστών. Η προσκύνηση αυτών των εικόνων θα γίνει στο τέλος των ακολουθιών.

Εάν την ώρα εισόδου μας στο Ναό συμπέσει να διαβάζεται ο εξάψαλμος του Όρθρου ή το Ευαγγέλιο, σταματάμε την κίνησή μας στην είσοδο του κυρίως Ναού. Από τη θέση αυτή παρακολουθούμε την ανάγνωση και μετά το πέρας συνεχίζουμε την κίνησή μας.

Το ιερό Βήμα

 

 

Το ιερότερο μέρος του Χριστιανικού Ναού είναι το Άγιο η Ιερό Βήμα ή Θυσιαστήριο, εντός του οποίου επιτελείται το μυστήριο των μυστηρίων, η Θεία ευχαριστία. Εντός του Ιερού Βήματος δύναται να εισέρχονται μόνο οι επίσκοποι, οι ιερείς, οι διάκονοι, και οι υποδιάκονοι, (15ος Κανών Νικολάου Κων/λεως). Ούτε άνδρες, ούτε γυναίκες επιτρέπεται να εισέρχονται σύμφωνα με τον 69ον κανόνα της ΣΤ’ Οικουμενικής Συνόδου. Ακόμα και οι χρισμένοι αυτοκράτορες σέβονταν τον κανόνα αυτό και δεν εισήρχοντο οποτεδήποτε στο Ιερό Βήμα.

Για λόγους οικονομίας, για να βοηθήσουν στο έργο του ιερέως, επιτρέπεται η είσοδος στα παιδιά (παπαδάκια) στους ιεροψάλτες και αναγνώστες, στους μοναχούς και νεωκόρους και σε όσους έχουν ειδικό λόγο και ειδική ευχή. Δυστυχώς σήμερα εισέρχονται διάφοροι άνθρωποι στο Ιερό Βήμα χωρίς λόγο, δημιουργώντας αναταραχή και αταξία. Σ’ αυτό υπεύθυνοι είναι οι ιερείς

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Πηγές:

Α.    Λατρευτικό Εγχειρίδιο, π. Γεώργιος Κουγιουμτζόγλου, Θεσσαλονίκη.

Β. Συμβουλευτικό Εγχειρίδιο ορθοδόξου Λατρευτικής Ζωής, π. Γεώργιος Καλπούζος, εκδόσεις: Φωτοδότες.

 

 

ΤΑ ΔΙΚΑ ΣΑΣ MAIL

Η δικτατορία του...like - Δύο Αληθινές Ιστορίες

ΙΣΤΟΡΙΑ ΠΡΩΤΗ

Φίλος κολλητός ο Ντ. από παλιά. Έχουμε φάει ψωμί κι αλάτι μαζί από τα παιδικά μας χρόνια, αλλά μεγαλώνοντας...χαθήκαμε. Εκεί λοιπόν που αναρωτιόμουν τι να κάνει και που να βρίσκεται (ήξερα στο μεταξύ ότι είχε παντρευτεί και απέκτησε ένα αγοράκι), χθες το βράδυ με πήρε τηλέφωνο μετά από καιρό. Γιατί; Για να μου ζητήσει το λόγο που δεν έκανα like («μου αρέσει») σε κάτι φωτογραφίες του που δημοσίευσε στο Facebook (όπου βέβαια είμαστε...φίλοι, έστω και εικονικά). Έτσι λοιπόν με «θυμήθηκε», χωρίς καν να ρωτήσει τι κάνω, τα νέα μου κλπ... απλά νοιαζόταν για το χαμένο like! Τον ρώτησα πώς είναι, τον ευχαρίστησα που με θυμήθηκε μετά από τόσους μήνες, αλλά εκείνος τίποτα... «Μα καλά, δεν είδες τη φωτογραφία που έβαλα χθες;», επέμενε. Επέμενα κι εγώ όμως: «Τι κάνει η γυναίκα σου, το παιδάκι σου», συνέχιζα τις αφελείς (!!!) ερωτήσεις. Εκείνος επέμενε: «Λοιπόν στο ξαναστέλνω και κάνε like, μην το ξεχάσεις». Τότε αγανάκτησα: «Καλά ρε Ντ. είναι δυνατόν να μας έχεις ξεχάσει τόσο καιρό και να με ζαλιζεις τόση ώρα μόνο και μόνο για να σου κάνω like; Τι σόι φίλος είσαι εσύ;;; Ξέχασες που...» Είχα πάρει φόρα. Μάταια όμως. Ένα μακρόσυρτο «μπιπ, μπιπ» ακουγόταν από την άλλη άκρη της γραμμής. Ο παλιόφιλος είχε κλείσει. Πεπεισμένος ότι το πολυπόθητο like από μέρους μου είναι χαμένο, πέταξε μαζί μ' αυτό και την φιλία τόσων ετών...

ΙΣΤΟΡΙΑ ΔΕΥΤΕΡΗ

Καθισμένος σε καφετέρια της πόλης μου, απολαμβάνω το ηλιοβασίλεμα. Οι ήρεμες αυτές στιγμές γίνονται αντικείμενο σχολιασμού από την Μ. , την ξαδέρφη μου που ήρθε και με βρήκε στον Πειραιά «για να πούμε κάτι σημαντικό», όπως υποσχόταν. Πράγματι, η κουβέντα άναψε και κρατά κοντά τρεις ώρες τώρα. Αυτή η «σημαντική» συζήτηση, μάλλον φαίνεται να είναι και η μοναδική (!!!) στο κατάμεστο από νεολαία κυρίως μαγαζί. Όχι, δεν αστειεύομαι: Η μέτριας έντασης μουσική και κάποιες σκόρπιες κουβέντες θαμώνων είναι τα μόνα που ακούγονται, εκτός από μας τους δύο...πολυλογάδες. Κοιτάζω γύρω μου ψάχνοντας να βρω τι συμβαίνει. Δεξιά μου, βλέπω ένα ζευγάρι με τον καθένα βυθισμένο στην τεράστια οθόνη του κινητού του. Αριστερά, μια παρέα 4 ατόμων να κρατά παρόμοια κινητά και tablets, χωρίς να μπορεί να σηκώσει κεφάλι από αυτά. Παραδίπλα, εφήβους να βγάζουν μανιωδώς selfies κι έπειτα, ξανά και ξανά βύθισμα στην οθόνη, χωρίς καν να κοιτάζουν εκείνουν με τους οποίους είχαν βγει «μαζί». Βάζω μια ενοχλητική σκέψη στο μυαλό μου, αλλά αυτοκαθησυχάζομαι. «Ε, να μη δουν τα κινητά τους. Τι στο καλό, απομονωμένοι θα είναι;». «Έτσι είναι οι νέοι σήμερα, έτσι επικοινωνούν, δεν υπάρχει κανένα πρόβλημα, απλά εσύ δεν μπορείς να καταλάβεις τι γίνεται σήμερα». Άρα λοιπόν οι «μικρομέγαλοι», οι «μεσήλικες» και οι «γέροι» θα μοιάζουν με εμένα και την ξαδέρφη μου, σκέφτομαι. Ωραία! Έλα όμως που το «επιχείρημα» αυτό καταρρίπτεται αμέσως, όταν μια παρέα πενηντάρηδων και εξηντάρηδων έρχεται να καθήσει στο μπροστινό μας τραπέζι! Τι κάνουν; Πριν ζητήσουν κατάλογο ή παραγγείλουν, ρωτούν με αγωνία τον σερβιτόρο αν το κατάστημα διαθέτει wi-fi! Όταν λαμβάνουν την θετική απάντηση, βγάζουν στο τραπέζι τα γνωστά tablets και κινητά. Έπειτα, απόλυτη σιγή επικρατεί. Μια από την παρέα σηκώνεται και φωτογραφίζει το ηλιοβασίλεμα. «Δεν μπορεί, λέω μέσα μου, τουλάχιστον αυτό θα το μοιραστεί με τους άλλους εκεί δίπλα της!». Πράγματι, το μοιράζεται. Βυθίζεται στο πανάκριβο smartphone της και κάνει share, χωρίς να βγάλει μιλιά στους ανθρώπους που βγήκαν μαζί της. Φαίνεται ιδιαίτερα ευχαριστημένη. Συζητάμε χαμηλόφωνα με την Μ. για την αποβλάκωση, τον εξαναγκασμό και τελικά την δικτατορία που έχουν επιβάλει στη σύγχρονη κοινωνία τα λεγόμενα «μέσα κοινωνικής δικτύωσης». Γυρίζουν πολλοί και μας κοιτάνε. Σχεδόν ψιθυρίζουμε τώρα, για να μην χαλάμε την ησυχία των . Πάλι μας κοιτάνε, με ύφος έκπληξης και απορίας. «Καλά, για να μιλήσετε ήρθατε εδώ; Τίποτα άλλο δεν έχετε να κάνετε;», μοιάζουν να λένε. Λίγο πριν φύγουμε, μια κοπελίτσα από το τραπέζι των εφήβων μας πλησιάζει. Τι να θέλει; «Αν μπορείτε να μας βγάλετε μια φωτογραφία», λέει. Ενθουσιασμένος και μόνο από την ιδέα πως αυτό θα τους κάνει έστω και λίγο να ξεκολλήσουν από τις οθόνες τους, παίρνω το κινητό και τους τραβάω φωτογραφία! Όλοι χαμογελαστοί. Να είναι άραγε αληθινά αυτά τα χαμόγελα; «Τραβήξτε μία ακόμα, κύριε», λέει παίρνοντας άλλη πόζα. Δείχνουν στις φωτογραφίες μια ωραία παρέα. Πριν προλάβω να δώσω το κινητό στην κάτοχό του, ακούω: «Φ. την κοινοποίησες; Άντε, τι περιμένεις;» Η Φ. κοινοποιεί τις φωτογραφίες σε δευτερόλεπτα. Γρήγορες κινήσεις, αμήχανα χέρια. Σκοτεινό, χαμηλωμένο βλέμμα που φωτίζεται αχνά από το δυνατό φως της τεράστιας οθόνης. Το διάλειμμα με την φωτογραφία τελείωσε. Τώρα πάλι «με τα μούτρα», σιωπηλά και προσηλωμένα, στο αδυσώπητο κυνήγι του like. Άλλωστε και η φωτογραφία σ' αυτό ακριβώς χρησίμευσε: Στο να δείξει «πόσο καλά περνάνε» άνθρωποι που δεν αντάλλαξαν σχεδόν ούτε λέξη όσες ώρες κάθονται μαζί, δίπλα - δίπλα! Τι σημασία έχει όμως; Αν το φωτογραφικό στιγμιότυπο πάρει πολλά «μου αρέσει», όλα θα είναι μια χαρά! Διαφορετικά... Όλα για το φαίνεσθαι, όλα για το θεαθήναι. Υποκρισία και επιδειξιομανία ταυτόχρονα. Καταντήσαμε φυλακισμένοι και δέσμιοι μιας ιδιότυπης χούντας, μιας απάνθρωπης και αντικοινωνικής εικονικής πραγματικότητας: Της δικτατορίας του...like.

Το  mail λάβαμε από: «xristianos orthodoxos»

ANTI EPILOGOU
Επιμέλεια:
Δημήτρης Νέντας - Πρωτοψάλτης

«Η σιωπή κι η μουσική στην λατρεία»

«Αναφέρεται πως είχαν πάει τρεις επισκέπτες στον Μέγα Αντώνιο. Οι δύο τον ρωτούσαν για πολλά και διάφορα πράγματα. Ο τρίτος δεν ρωτούσε τίποτε. Όχι γιατί δεν είχε ανάγκη από νουθεσία ή γιατί αισθανόταν πνευματικά επαρκής και δεν εκτιμούσε τον χαρίεντα λόγο του οσίου, αλλά γιατί διδασκόταν περισσότερο από τη στάση του, τη σιωπή του, την ηρεμία της μορφής του. Όταν τον ρώτησε ο Άγιος «εσύ γιατί δεν με ρωτάς κάτι;», του λέει αυθόρμητα : «Μου φτάνει μόνο που σε βλέπω άγιε του Θεού». Του ήταν αρκετό, διδακτικό, ωφέλιμο αυτό. Συναισθανόταν τη θεολογία της σιωπής του, που καταφάσκει στο άλγος του κόσμου κι αρνείται τη γοητεία της υπερφίαλης γνώσης.                                                                                                Η Εκκλησία αξίζει και πρέπει ν’ αξιοποιήσει περισσότερο τον λατρευτικό της πλούτο. Κυρίως η θεία Λειτουργία είναι αστείρευτη πηγή δυνάμεως, ειρήνης, χάριτος και ζωής. Στους κόλπους της Εκκλησίας υπάρχει η αληθινή ησυχία, σιγή και ανάπαυση».

(Μοναχού Μωυσέως, Η εύλαλη σιωπή, Εκδόσεις Εν πλω, σελ. 26, 34)

« Σιγή, λοιπόν, και «σιγησάτω πάσα σαρξ βροτεία» και «πάσαν την βιωτικήν αποθώμεθα μέριμναν», κατά το μυστήριον της θείας ευχαριστίας και όχι κηρύγματα και ανακοινώσεις και κρίσεις και συμπεράσματα πριν ή καταλυθώσι τα Άγια και ο Κύριος είναι παρών. Αυτά έχουν θέσιν εις την λειτουργίαν των κατηχουμένων μετά τ’ αποστολο-ευαγγέλια, εις τα κείμενα των οποίων αναφέρονται, συνήθως, και αι ομιλίαι.          Αύτη ήτο η πράξις και η τάξις της Εκκλησίας μας η παλαιά, τα δε σημερινά κηρύγματα και αυτοσχέδιοι εκλογαί ψαλμών, αντί ‘κοινωνικών’, είναι καμώματα αμαθείας αθηναϊκά, τα οποία ομού με τας ωδειακάς ξηροφωνίας, τείνουν – διά του ραδιοφώνου – να καταστούν έθος πανελλήνιον.                                               Μόνον απαλή, αργή και με ολιγόλογον κείμενον του ‘κοινωνικού’, μελωδία ’που δεν δίδει χώραν εις διαλογισμούς κατά την ώραν της μεταλήψεως, αυτό θα είπη το ‘σιγησάτω’».                                                             

(Σίμων Καράς, Ιωάννης Μαΐστωρ ο Κουκουζέλης και η εποχή του, Εκδόσεις Σύλλογος προς διάδοσιν της Εθνικής Μυσικής, σελ. 14)                                                                                                                              «Οι σύντομες φράσεις των ‘Λειτουργικών’ (Πατέρα, Υιόν… Έλεον ειρήνης… Έχομεν προς τον Κύριον… Άξιον και δίκαιον…) δεν αντέχουν σε μελωδίες που η έκτασή τους εγγίζει την δις διαπασών, όταν μάλιστα οι εκφωνήσεις των κληρικών κινούνται μέσα στα στενά όρια του παραδοσιακού λογαοιδικού τρόπου εκφωνήσεως των λειτουργικών κειμένων. Το ίδιο συμβαίνει με τα ‘Κύριε ελέησον’, της Μεγάλη Συναπτής και των άλλων συναφών Αιτήσεων. Μεταξύ των εκφωνήσεων των Κληρικών και των Ψαλτικών αποκρίσεων πρέπει να υπάρχει η ενδεδειγμένη ισόρροπη μελωδική αναλογία».                                               

(Γ. Αγγελινάρας, Έκφρασις της Ψαλτικής Τέχνης, Εκδόσεις Άθως, σελ. 53)

 

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου