Σεπτέμβριος 2014, τεύχος 3ο

Σεπτέμβριος  2014, τεύχος 3^ο

 

 

EN AΡΧΗ 

 

Αγαπητοί μας ενορίτες,

 

Επικοινωνούμε μαζί σας για να σας ευχηθούμε κάθε ευλογία και χάρη από το Θεό για τη νέα εκκλησιαστική και σχολική χρονιά πού ήδη άρχισε, με υγεία, κουράγιο, ελπίδα και με πολύ, κατά Θεόν, πρόοδο και προκοπή στη μόρφωση των παιδιών σας.

Τι μπορεί να σημαίνει νέο εκκλησιαστικό έτος; Είναι η ευκαιρία που μας δίνει η εκκλησία να κάνουμε έναν απολογισμό της ζωής μας. Να δούμε πως αξιοποιήσαμε το χρόνο που πέρασε και να θέσουμε καινούριους στόχους για το χρόνο που έρχεται.

Για κάθε άνθρωπο ο στόχος είναι διαφορετικός, για τον χριστιανό όμως, ο στόχος είναι ένας. Να έρθει ακόμη πιο κοντά στο Θεό και να αφήσει πίσω ό,τι κακό και άσχημο, κάθε αμαρτία και κάθε σφάλμα. Σαν να αρχίζουν όλα από το μηδέν χωρίς να στρεφόμαστε στο παρελθόν, αλλά προς το παρόν και το μέλλον. Γι’ αυτό μάς δίνει νέο χρόνο ο Θεός, είναι δηλαδή μία ευλογία, μία νέα ευκαιρία στη ζωή μας, να αλλάξουμε, να τον πλησιάσουμε, να τον ανακαλύψουμε.

Όπως όλοι γνωρίζουμε και βιώνουμε, η ζωή είναι γεμάτη δυσκολίες και πόνο. Είτε κανείς πιστεύει στο Θεό, είτε όχι, είναι σίγουρο ότι θα περάσει από αυτό το μονοπάτι του πόνου. Υπάρχει όμως μία διαφορά. Εάν κανείς έχει αξιοποιήσει τον χρόνο της ζωής του για να γνωρίσει τον Θεό, όταν έρθει η δυσκολία θα ξέρει που να στραφεί και από πού να αντλήσει δύναμη, υπομονή και ελπίδα. Αν όμως αντίθετα περνάμε τη ζωή μας αδιαφορώντας για τον Θεό, ξεχνώντας τον προορισμό μας, ζώντας με ένα κοσμικό τρόπο ζωής, την ώρα της δοκιμασίας θα υποφέρουμε πολύ, διότι δεν θα ξέρουμε από πού να κρατηθούμε. Και αν στραφούμε, θα το κάνουμε για να τον ‘’βρίσουμε’’ και να του πούμε πόσο ‘’άδικος’’ και κακός είναι. Όμως και εκείνη τη στιγμή που όλα μέσα μας έχουν γκρεμιστεί και η απογοήτευση και η θλίψη μάς έχει κυκλώσει, ακόμα και εκείνη τη στιγμή, ο Θεός είναι δίπλα μας αρκεί εμείς να τον αναζητήσουμε.

Εύχομαι λοιπόν στο ξεκίνημα της νέας αυτής εκκλησιαστικής χρονιάς, όσοι από μας δεν έχουμε ανακαλύψει τον Θεό, να τον ανακαλύψουμε. Είτε η ζωή μας είναι ήσυχη χωρίς πειρασμούς, είτε σηκώνουμε μεγάλους σταυρούς και δοκιμασίες. Να τον ανακαλύψουμε μέσα από την θερμή και καρδιακή προσευχή -που πρέπει να κάνουμε κάθε στιγμή της ημέρας- αλλά ιδιαίτερα τις δύσκολες και γολγοθαϊκές ώρες: «Κύριε Ιησού Χριστέ ελέησόν με τον αμαρτωλό». Να τον ανακαλύψουμε με τα «καυτά μας δάκρυα» για τα οποία έλεγε ο παπά Τύχων ο αγιορείτης: «δάκρυα παιδί μου θέλει ο Θεός, δάκρυα»! Να τον ανακαλύψουμε μέσα από την καθαρή εξομολόγηση (λέγοντας όλες μας τις αμαρτίες στο πνευματικό). Να τον ανακαλύψουμε μέσα από την μελέτη πνευματικών βιβλίων. Να τον ανακαλύψουμε ιδιαιτέρα μέσα από τη συμμετοχή μας στη Θ. Κοινωνία όπου εκεί θα ενωθούμε τόσο πολύ με τον Χριστό ώστε το Σώμα Του να γίνει σώμα μας και το Αίμα Του αίμα μας.

Καλή και ευλογημένη νέα εκκλησιαστική χρονιά!

π. Τύχων Κουτσοφιός

 

Πρωτότυπα άρθρα από τους ενορίτες μας 

 

 

ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟΣ, ΕΝΑΣ ΜΗΝΑΣ

«ΣΠΑΡΜΕΝΟΣ» ΜΕ ΤΙΣ ΕΥΛΟΓΙΕΣ ΤΟΥ ΘΕΟΥ

Κατερίνα Μιχαλοπούλου – Θεολόγος, Φιλόλογος

 

 

Η 1η Σεπτεμβρίου έχει καθοριστεί εδώ και αιώνες ως η αρχή του έτους για την ορθόδοξη εκκλησία. To γεγονός έλαβε χώρα υπό συγκεκριμένες συνθήκες τοποχρονικά: Η 23η Σεπτεμβρίου ορίστηκε πρωτοχρονιά, επειδή συνέπιπτε με την Ίνδικτο των Ρωμαίων δηλ. την εφαρμογή του ρωμαϊκού διατάγματος για τους φόρους που έπρεπε να πληρώνουν οι Ρωμαίοι για 15 έτη.

Αυτήν την Πρωτοχρονιά βρήκε η Εκκλησία και της έδωσε χριστιανικό περιεχόμενο, αφού εκείνη την ημέρα τοποθέτησε την εορτή της συλλήψεως του Προδρόμου, καθώς αποτελεί ένα από τα πρώτα γεγονότα της διήγησης του Ευαγγελίου το οποίο κατέγραψε ο απόστολος Λουκάς. Η μετακίνηση της εκκλησιαστικής πρωτοχρονιάς στις 1 Σεπτεμβρίου έγινε αργότερα τον 5^ο αιώνα, ώστε να συμπίπτει η πρώτη του έτους με την πρώτη του μήνα, μια και η Πρωτοχρονιά της 1^ης Ιανουαρίου έχει ρωμαϊκή προέλευση και είναι μεταγενέστερη στην Ορθόδοξη Ανατολή.

Έκτοτε, η Πρόνοια του Θεού επέτρεψε τη θέσπιση και ένταξη εξαίσιων κατανυκτικών ακολουθιών στα πλαίσια του ιδίου μηνός, με αφορμή τη θεομητορική γιορτή του Γενέσιου της Θεοτόκου και τη δεσποτική γιορτή της Υψώσεως του Τιμίου Σταυρού. Έτσι, στις 8 Σεπτεμβρίου εορτάζουμε τη Γέννηση της Παρθένου Μαρίας με υπερφυή τρόπο από τους γονείς της, Ιωακείμ και Άννα, εφόσον ήταν και υπέργηροι αλλά και η Άννα υπήρξε ανέκαθεν στείρα. Η Θεία Χάρις, όμως, ήθελε την επαλήθευση της προτύπωσης του οράματος του προφήτη Μωϋσή  -γιορτάζει επίσης 4 του Σεπτέμβρη- της βάτου δηλ. που φλεγόταν αλλά δεν καιγόταν: Κόρη Παρθένος γεννά τον Υιό του Θεού και παραμένει Παρθένος μέχρι και τη θανή της. Τέλος, στις 14 γιορτάζουμε την εύρεση του Τιμίου Σταυρού από την Αγία Ελένη με το θαύμα της αναστάσεως γυναίκας νεκρής, όταν την ακούμπησαν πάνω σε αυτόν και την τοποθέτησή του για προσκύνημα σε ναό του Ισραήλ, σε υψηλή θέση. Επομένως «Δεύτε, πιστοί, το ζωοποιόν ξύλον προσκυνήσωμεν», ώστε από την Οδό του Σταυρού να υψωθούμε στη Βασιλεία των Ουρανών

 

ΤΟ ΜΗΤΡΙΚΟ ΠΡΟΤΥΠO

Ειρήνη Ζαχαριουδάκη - Ψυχολόγος.

 

‘’Κι ένα τέταρτο μητέρας αρκεί για δέκα ζωές

και πάλι κάτι θα περισσέψει που να το ανακράξεις σε στιγμή μεγάλου κινδύνου’’

                                                                     Οδυσσέας Ελύτης.

  

Οι στίχοι του ποιητή αποδίδουν εύστοχα τον ανεκτίμητο πλούτο της μητρικής προσφοράς, η οποία είναι αναγκαία και καθοριστική για την επιβίωση και  την υγιή συναισθηματική ανάπτυξη. Το μητρικό βλέμμα αγκαλιάζει με στοργή το βρέφος, το καθησυχάζει και είναι εκείνο που του δημιουργεί για πρώτη φορά τη συνείδηση ταυτότητας του εαυτού του (6-18μηνών).

   Αργότερα, είναι το ίδιο βλέμμα που ενθαρρύνει το παιδί σε νέα εγχειρήματα και του δίνει την αίσθηση πως η μητέρα πιστεύει σε εκείνο και στις δυνατότητές του. Έτσι, το παιδί ανοίγει τα δικά του φτερά, για να πετάξει μέσα από τη μητρική αγκαλιά, η οποία γνωρίζει πότε να του προσφέρει ασφάλεια κρατώντας το σφιχτά πάνω της και πότε να το αφήσει να ξεγλιστρήσει ελεύθερα μέσα από τη ζεστασιά της.

   Η μάνα πλάθει ψυχές. Διδάσκει στο παιδί την αγάπη αλλά και την ελευθερία, διότι μόνο όπου υπάρχει ελευθερία ανθίζει η αγάπη. Αγάπη άνευ όρων, ανιδιοτελής, θυσιαστική και πάντα διαθέσιμη, μια διαρκώς ανοιχτή αγκαλιά. Η γλύκα της αγάπης της είναι παρηγοριά, η καλύτερη παραμυθία στις δυσκολίες του βίου. Με το χάδι της σκουπίζει το δάκρυ των ματιών στις θλίψεις και στις δοκιμασίες και προσφέρει ζεστασιά, στοργή, θαλπωρή, τρυφερότητα. Με γενναιότητα στηρίζει το παιδί της και γίνεται το απάνεμο λιμάνι καταφυγής μετά από κάθε τρικυμία. Η ανεξάντλητη υπομονή είναι το φωτοστέφανο κάθε μάνας. Μ΄ αυτήν ενσταλάζει την αγάπη στην ψυχή του παιδιού της.

  Ας κοιτάξουμε, λοιπόν, βαθιά μέσα μας και ας αναρωτηθούμε πώς είμαστε εμείς ως μάνες. Και αφού εντοπίσουμε θαρραλέα τις ελλείψεις και τις αδυναμίες μας, ας παραδειγματιστούμε από το πρότυπο της αιώνιας Μάνας και ας μιμηθούμε Εκείνη που άλλοτε κρατά στην αγκαλιά Της το υπεραγαπημένο βρέφος και άλλοτε απλώνει τα χέρα Της για να σκεπάσει όλες τις απροστάτευτες ψυχές, τη Μάνα όλου του κόσμου, την Παναγία μας.

         Η Χάρη της ας γλυκάνει και ας γαληνέψει την ψυχή κάθε μάνας, την ψυχή όλων μας.

            

 

 

 

Ἀνθολόγιο Συμβουλῶν αγίου  Γέροντος Πορφυρίου

Στίς αἱρέσεις πᾶνε ὅλοι οἱ μπερδεμένοι. Μπερδεμένα παιδιά μπερδεμένων γονέων.

Πολλές φορές οὔτε ὁ κόπος, οὔτε οἱ μετάνοιες, οὔτε οἱ σταυροί προσελκύουν τή χάρη. Ὑπάρχουν μυστικά. Τό οὐσιαστικότερο εἶναι νά φύγεις ἀπ’ τόν τύπο καί νά πηγαίνεις στήν οὐσία. Ὅ,τι γίνεται, νά γίνεται ἀπό ἀγάπη. Ὅταν δέν ζεῖς μέ τόν Χριστό, ζεῖς μές στή μελαγχολία, στή θλίψη, στό ἄγχος, στή στενοχώρια. δέν ζεῖς σωστά. Τότε παρουσιάζονται πολλές ἀνωμαλίες καί στόν ὀργανισμό. Ἐπηρεάζεται τό σῶμα, οἱ ἐνδοκρινεῖς ἀδένες, τό συκώτι, ἡ χολή, τό πάγκρεας, τό στομάχι. Σοῦ λένε: «Γιά νά εἶσαι ὑγιής, πάρε τό πρωί τό γάλα σου, τό αὐγουλάκι σου, τό βουτυράκι σου μέ δύο-τρία παξιμάδια». Κι ὅμως, ἄν ζεῖς σωστά, ἄν ἀγαπήσεις τόν Χριστό, μ’ ἕνα πορτοκάλι κι ἕνα μῆλο εἶσαι ἐντάξει. Τό μεγάλο φάρμακο εἶναι νά ἐπιδοθεῖ κανείς στήν λατρεία τοῦ Χριστοῦ. Ὅλα θεραπεύονται. Ὅλα λειτουργοῦν κανονικά. Ἡ ἀγάπη τοῦ Θεοῦ ὅλα τά μεταβάλλει, τά μεταποιεῖ, τά ἁγιάζει, τά διορθώνει, τά ἀλλάζει, τά μεταστοιχειώνει.

Ὁ ἔρωτας πρός τόν Χριστό εἶναι κάτι ἄλλο. Δέν ἔχει τέλος, δέν ἔχει χορτασμό. Δίνει ζωή, δίνει σθένος, δίνει ὑγεία, δίνει, δίνει, δίνει… Κι ὅσο δίνει, τόσο πιό πολύ ὁ ἄνθρωπος θέλει νά ἐρωτεύεται. Ἐνῶ ὁ ἀνθρώπινος ἔρωτας μπορεῖ νά φθείρει τόν ἄνθρωπο, νά τόν τρελάνει. Ὅταν ἀγαπήσομε τόν Χριστό, ὅλες οἱ ἄλλες ἀγάπες ὑποχωροῦν.

*(Γέροντος Πορφυρίου, Βίος και Λόγοι, εκδ. Ι. Μ. Χρυσοπηγής Κρήτης)

Ερμηνεία της θείας Λειτουργίας (3)
ΑΓΙΟΥ ΝΙΚΟΛΑΟΥ ΤΟΥ ΚΑΒΑΣΙΛΑ

Ανάμνηση της σταυρικής θυσίας

Ο ιερέας αφού πάρει στα χέρια του τον άρτο, από τον οποίο θα κόψει το ιερό τμήμα που θα μεταβληθεί σε σώμα Χριστού, λέει: «Εις ανάμνησιν του Κυρίου και Θεού και Σωτήρος ημών Ιησού Χριστού». Αλλά ποιά είναι αυτή η ανάμνηση; Πώς θα θυμηθούμε τον Κύριο στη Λειτουργία και τι θα διηγηθούμε για Αυτόν; Μήπως εκείνα που Τον απέδειξαν Θεό παντοδύναμο; Ότι δηλαδή ανέστησε νεκρούς, χάρισε το φως σε τυφλούς, πρόσταξε τους ανέμους να κοπάσουν, χόρτασε χιλιάδες ανθρώπους με λίγα ψωμιά; Όχι, ο Χριστός δεν ζήτησε να θυμόμαστε αυτά, αλλά μάλλον εκείνα που φανερώνουν αδυναμία, δηλαδή τη σταύρωση, το πάθος, το θάνατο. Γιατί τα πάθη ήταν πιο αναγκαία από τα θαύματα. Τα πάθη του Χριστού μας προξενούν τη σωτηρία και την ανάσταση, ενώ τα θαύματά Του αποδεικνύουν μόνο ότι Αυτός είναι ο αληθινός Σωτήρας. Αφού λοιπόν ο ιερέας πει, «Εις ανάμνησιν του Κυρίου…», προσθέτει εκείνα που δηλώνουν τη σταύρωση και το θάνατο. Κι αφού εναποθέσει στο άγιο Δισκάριο το ιερό τμήμα που έκοψε χαράζει πάνω στον Αμνό το σημείο του σταυρού, δείχνοντας έτσι τον τρόπο που έγινε η θυσία: με το σταυρό. Ύστερα, με το μαχαίρι που έχει σχήμα λόγχης, κεντάει τον Αμνό στο δεξί μέρος και λέει: «Ένας από τους στρατιώτες Του τρύπησε την πλευρά με τη λόγχη». Και χύνοντας μέσα στο άγιο Ποτήριο κρασί και νερό, συμπληρώνει: «κι αμέσως βγήκε αίμα και νερό» (Ιω. 19:34).

ΑΠΟ ΤΟ ΓΕΡΟΝΤΙΚΟ

Αδελφέ, αν, σε οποιαδήποτε περίπτωση, σε στενοχωρήσει κάποιος, και σου παρουσιαστεί ή ανάγκη να ζητήσεις εξηγήσεις από τον αδελφό, βλέπεις όμως ότι είσαι θυμωμένος και αναστατωμένος, μην του πεις το παραμικρό, για να μην ταραχθείς περισσότερο. Μόνο όταν δεις ότι κι εσύ κι εκείνος έχετε καταλαγιάσει και ηρεμήσει, τότε μίλησε του· (και πάλι) με όλη σου την ταπεινοφροσύνη, όχι σαν να τον ελέγχεις, αλλά σαν να του θυμίζεις (απλά το σφάλμα του). (Του αββά Ησαΐα)

Ο φανατικός άνθρωπος ποτέ δεν φτάνει στην ειρήνη του νου· και οποίος έχει αποξενωθεί από την ειρήνη, αυτός έχει αποξενωθεί κι από τη χαρά. Ή ειρήνη του νου λέγεται και είναι τέλεια (ψυχική) υγεία, ενώ ο φανατισμός είναι αντίθετος στην ειρήνη. Αυτός λοιπόν πού έχει φανατισμό, είναι βαριά άρρωστος.
Άνθρωπε, δεν είναι καλό ούτε σε συμφέρει το να θέλεις να βοηθάς άλλους βάζοντας σε μεγάλο κίνδυνο τον εαυτό σου. Ό φανατισμός δεν είναι γνώρισμα σοφίας, άλλ' αρρώστια της ψυχής· γιατί φανερώνει στενή και περιορισμένη αντίληψη, πού οφείλεται στην πολλή άγνοια.

Αν επιθυμείς να θεραπεύσεις τους αρρώστους, μάθε πώς έχουν ανάγκη από ευσπλαχνία και φροντίδα και όχι από επιτίμηση. Γιατί λέει (ο απόστολος): «Οφείλετε υμείς οι δυνατοί τα ασθενήματα των αδυνάτων βαστάζειν» (Ρωμ. 15:1). και πάλι ο ίδιος προτρέπει να μη διορθώνουμε τον φταίχτη με οργή, αλλά με πραότητα. (Του αββά Ισαάκ)

 

ΟΡΘΟΔΟΞΗ ΚΑΤΗΧΗΣΗ

 

ΠΩΣ ΜΠΑΙΝΟΥΜΕ ΣΤΟΝ ΙΕΡΟ ΝΑΟ             (ά μέρος)

Όταν αποφασίσουμε να πάμε στον Ιερό Ναό, πρέπει προκαταβολικά να πιστεύουμε ότι μπαίνουμε σε χώρο ιερό, σε τόπο προσευχής και κατανύξεως, όπου ευρίσκεται και κατοικεί αόρατα ο Θεός, ο Βασιλεύς των Βασιλευόντων και ότι κάθε είσοδος μας σε Ναό μας προσθέτει αγιασμό και Θεία ευλογία.

Αυτό επιβάλλει να μπαίνουμε σιωπηλοί, το βάδισμά μας να γίνεται σεμνά και αθόρυβα, οι κινήσεις μας γενικά πρέπει να δεικνύουν ευλάβεια και η διάθεσή μας να μαρτυρεί διάθεση για λήψη ευλογίας και θείας Χάριτος.          

Α. Άναμμα του κεριού

Εισερχόμενοι στο Ναό κάνουμε το σταυρό μας με μικρή υπόκλιση λέγοντας μυστικώς: «Εισελεύσομαι εις τον οίκο Σου».  Κατευθυνόμαστε, (εάν θέλουμε), στο παγκάρι και παίρνουμε 1 ή 2 κεριά (η συνήθεια να ανάβουμε πολλά κεριά είναι λανθασμένη νοοτροπία και δημιουργεί προβλήματα). Ένα προς τιμή του Χριστού, της Παναγίας και των αγίων Του και ένα για τη σωτηρία των ψυχών των δικών μας ζώντων και τεθνεώτων (ή ένα για όλα). Και όταν το ανάβουμε με πολλή ευλάβεια, προσευχόμενοι μπορούμε να λέμε:

 

«Χριστέ μου, Συ είσαι το Φώς του κόσμου. Βοήθησέ με ώστε και η ζωή μου να λιώνει από αγάπη προς τον πλησίον μου και να φωτίζει σαν το ταπεινό φως αυτού του κεριού».

Ή πιο απλά: «Κύριε φώτιζε όλα τα αδέλφια μου και τους συγγενείς μου και συγχώρησε τις ψυχές των κεκοιμημένων αδελφών μου»

àΤο μαλακό κερί συμβολίζει το εύπλαστο της ψυχής μας. Όπως το κερί λειώνει αθόρυβα και φωτίζει, έτσι και εμείς με τη Χάρη του Θεού θα πρέπει να «λιώνουμε» μέχρι τελευταίας πνοής, θυσιάζομενοι για το πλησίον μας. Να φωτίζουμε και να ευεργετούμε τους γύρω μας αθόρυβα και χωρίς επίδειξη για χάρη της αγάπης του Χριστού. Με τα κεριά στην Κηδεία, στα Μνημόσυνα και στα Κόλλυβα ομολογούμε την πίστη μας στην ανάσταση των νεκρών μας.

àΤέλος ας προσέξουμε τον τρόπο της ζωής μας, γιατί όσα κεριά και λαμπάδες μέχρι το ανάστημα μας ανάψουμε, δεν μας σώζουν, αν δεν ζούμε με μετάνοια, με εξομολόγηση, με προσευχή, με τη Θεία κοινωνία και με αγάπη για όλους τους αδελφούς μας. Το τραγικό είναι ότι και την ώρα ακόμα που ανάβουμε το κερί μας, τσακωνόμαστε ή διαπληκτιζόμαστε γιατί μας έσβησαν γρηγορότερα το κερί ή γιατί μας σκούντησαν ή γιατί μας ενόχλησαν και δεν καταλαβαίνουμε πως σημαντικότερο από όλα είναι η αγάπη ή ευγένεια η ευλάβεια και η ανοχή ακόμα και προς αυτούς που μας συμπεριφέροντε όχι όπως θα θέλαμε εμείς. Τι να το κάνει ο Θεός το κερί μας, αν μείναμε πικραμένοι, παρεξηγημένοι και μαλωμένοι με τους αδελφούς μας; Η προσευχή μας δεν θα φτάσει στο Θεό! αφού όπως μας διδάσκει ο Χριστός: «πρώτα να συμφιλιωθείς με τον αδελφό σου και έπειτα να προσφέρεις το δώρο σου».

Πηγές:

Α.    Λατρευτικό Εγχειρίδιο, π. Γεώργιος Κουγιουμτζόγλου, Θεσσαλονίκη.

Β. Συμβουλευτικό Εγχειρίδιο ορθοδόξου Λατρευτικής Ζωής, π. Γεώργιος Καλπούζος, εκδόσεις: Φωτοδότες.

ΑΝΤΙ ΕΠΙΛΟΓΟΥ

Επιμέλεια:

Δημήτρης Νέντας - Πρωτοψάλτης

 

Η Εκκλησιαστική Μουσική της Ανατολής

Ὁ «Ἐπίλογος» τοῦ βιβλίου γιὰ τὸν ἅγιο Νικόλαο τὸν παπα-Πλανᾶ, γραμμένος ἀπὸ τὸν Γέροντα Φιλόθεο Ζερβάκο.

«Κατὰ τὸ ἔτος 1905-1907 ὑπηρετῶν εἰς τὰς τάξεις τοῦ στρατοῦ, ἐφοίτων εἰς τὴν Βυζαντινὴν Μουσικὴν Σχολὴν «Ἰωάννης ὁ Δαμασκηνος...» Ὁ συμπατριώτης μου Ἰωάννης Ἀλεξάκης... ἡμέράν τινα λέγει μοι: «Νὰ ἔλθης εἰς τὸν μικρὸν ναὸν τοῦ Προφήτου Ἐλισσαίου, εἰς τὸν ὁποῖον γίνονται κατανυκτικαὶ ἀγρυπνίαι καὶ ψάλλουν βυζαντινὰ οἱ Παπαδιαμάντης, Μωραϊτίδης, Τσώκλης καὶ ἄλλοι. Θὰ ὠφεληθῆς καὶ θὰ μάθης πολλὰ ἀναγκαῖα, χρήσιμα καὶ ὠφέλιμα διὰ τὴν ἱερὰν ὑμνωδίαν.» Μετέβην εἰς μίαν ἀγρυπνίαν καὶ τόσον πολὺ ηὐχαριστήθην καὶ κατενύγην, ὥστε συχνάκις καθ᾽ ὅλην τὴν ἑβδομάδα εἶχον εἰς τὸν νοῦν μου, πότε θὰ ἔλθη ἡ εὐλογημένη ὥρα νὰ ὑπάγω εἰς τὴν ἀγρυπνίαν· καὶ ὅτε ἤρχετο ἡ ὥρα, ἔτρεχον μὲ χαράν, ὥσπερ τρέχει ἡ ἔλαφος ἐπὶ τὰς πηγάς, διὰ νὰ πίω ἐκ τοῦ ὕδατος τοῦ ἁλλομένου εἰς ζωὴν αἰώνιον καὶ ποτίσω, δροσίσω καὶ εὐφράνω τὴν διψῶσαν μου ψυχήν. Καὶ πράγματι ᾐσθανόμην δρόσον, εὐφροσύνην καὶ ἀγαλλίασιν πνευματικὴν καὶ μοὶ ἐφαινοντο εἰς τὸν λάρυγγά μου γλυκύτερα ὑπὲρ μέλι καὶ κηρίον τὰ λόγια τοῦ Θεοῦ, οἱ ὕμνοι, αἱ δοξολογίαι, τὰ στιχηρά, τὰ ἰδιόμελα, οἱ κανόνες, τὰ κατανυκτικὰ τροπάρια, τὰ ὁποῖα ἔψαλλον οἱ ἀείμνηστοι καθηγηταὶ ἐξάδελφοι Ἀλέξανδροι Παπαδιαμάντης καὶ Μωραϊτίδης, ὄχι μὲ φωνὰς θυμελικὰς καὶ βοὰς ἀτάκτους καὶ ἀναρμόστους, ἀλλά, ὡς λέγει ὁ Δαβίδ, μὲ σύνεσιν, μὲ συναίσθησιν, μὲ φόβον καὶ τρόμον: «ψάλατε συνετῶς, ψάλατε τῷ Κυρίῳ ἐν φόβῳ καὶ τρόμῳ». Ὅταν ἔψαλλον οἱ δύο Ἀλέξανδροι Παπαδιαμάντης καὶ Μωραϊτίδης, ὁ εἷς δεξιὰ καὶ ὁ ἄλλος ἀριστερά, ἔψαλλον μὲ τόσην προσοχήν, ταπείνωσιν, κατάνυξιν καὶ συντριβὴν καρδίας, ποὺ ἐνόμιζες ὅτι προσηύχοντο, ὅτι ἵσταντο ἐνώπιον τοῦ ἀοράτως παρισταμένου καὶ πανταχοῦ παρόντος Παντοδυνάμου καὶ Παντοκράτορος Θεοῦ καὶ χωρὶς νὰ θέλῃ τις ἠλαύνετο ὁ νοῦς του ὥσπερ ὑπὸ μαγνήτου, ἐπρόσεχε, ᾐσθάνετο τὰ δρώμενα καὶ ἐνόμιζεν ὅτι εὑρίσκετο εἰς τὸν Οὐρανόν, ὡς ψάλλει ὁ ἱερὸς ὑμνωδός...

Εἰς τὰς ἀγρυπνίας ἐγνώρισα καὶ δύο ἱερεῖς τὸν παπα Ἀντώνιον, ἐφημέριον τοῦ ἱεροῦ ναοῦ Ἁγίου Νικολάου Πευκακίων, καὶ τὸν παπα-Νικόλαον Πλανᾶ, ἐφημέριον τοῦ ἱεροῦ ναοῦ Ἁγ. Ἰωάννου Κυνηγοῦ· καὶ οἱ δύο ἀκούραστοι, πρόθυμοι εἰς τὰς ἀγρυπνίας, καλόκαρδοι. Ἐξαιρέτως δὲ ὁ περὶ οὗ ὁ λόγος παπα-Νικόλας Πλανᾶς ἦτο ἁπλοῦς, ἄκακος, πρᾶος, ἀκέραιος, ἀπόνηρος, ἀόργητος, ἀμνησίκακος, πάντοτε ἱλαρός, χαροποιός, γελαστός. Εἰς τὸν παπα-Νικόλαον, ἐπειδὴ ἦτο ταπεινός, ἐπέβλεψεν ἐπ᾽ αὐτὸν ὁ Κύριος, ὡς λέγει ὁ σοφὸς παροιμιαστής: «ἐπὶ τίνα ἐπιβλέψω, λέγει Κύριος, εἰμὴ ἐπὶ τὸν πρᾶον καὶ ταπεινὸν τῇ καρδίᾳ καὶ τρέμοντα τοὺς λόγους·» καὶ πάλιν: «ἐν καρδίαις πραέων ἀναπαύσεται πνεῦμα Κυρίου»· καὶ ὁ Κύριος ἡμῶν Ἰ. Χριστὸς ἐν Εὐαγγελίοις μακαρίζει αὐτούς: «Μακάριοι οἱ πραεῖς ὅτι αὐτοὶ κληρονομήσουσι τὴν γῆν»